Σελίδες

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Ο Άγιος  ο Ομολογητής ήταν ένας από τους σημαντικότερους Θεολόγους και εκκλησιαστικούς συγγραφείς του Βυζαντίου. Έζησε γύρω στα 580-662.
Καταγόταν από επιφανή οικογένεια της Κωνσταντινούπολης και απέκτησε επιμελημένη παιδεία.
Σε νεαρή ηλικία εντάχθηκε στην αυτοκρατορική διοίκηση και έγινε πρωτοασηκρήτης του αυτοκράτορα Ηρακλείου.
Το 613/614 έγινε μοναχός σε Μονή της Χρυσούπολης. Αργότερα μετέβη στην Κωνσταντινούπολη για να αποφύγει τους Πέρσες επιδρομείς. Από εκεί το 626 μετέβη στη Βόρειο Αφρική, όπου και άρχισε τη δράση του κατά του Μονοθελητισμού και του Μονοφυσιτισμού. Το 646 μετέβη στη Ρώμη όπου και οργάνωσε εκκλησιαστική σύνοδο στο Λατερανό το 649, όπου και καταδικάστηκε ο Μονοθελητισμός.
 Η δράση του αυτή στρεφόταν ενάντια στον αυτοκράτορα Κώνστα Β΄, ο οποίος διέταξε την προσαγωγή του στην Κωνσταντινούπολη, με την κατηγορία της απείθειας σε αυτοκρατορικό πρόσταγμα, της συνωμοσίας και της συμμετοχής σε στάση. Το 653 μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου δικάστηκε για αυτές τις κατηγορίες και καταδικάστηκε σε εξορία στη Βιζύη της Θράκης. Αργότερα προσήχθη άλλες δυο φορές σε δίκη και τελικά το 662 καταδικάστηκε σε εξορία στη Λαζική του Πόντου. Λέγεται μάλιστα ότι τότε υπέστη και την ποινή του ακρωτηριασμού, πράγμα αμφίβολο. Λίγο μετά την άφιξή του στην περιοχή πέθανε. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 21 Ιανουαρίου.


Το συγγραφικό του έργο επηρέασε έντονα τη Θεολογία όχι μόνο στο Βυζάντιο αλλά και στη Δύση, όπου άλλωστε έδρασε επί μακρόν. Με το έργο του ασχολήθηκε κυρίως με την καταπολέμηση των αιρέσεων του Μονοφυσιτισμού και του Μονοθελητισμού, την ερμηνεία της Αγίας Γραφής, την υπεράσπιση του δόγματος της Χαλκηδόνος, την επεξεργασία των έργων του Ψευδο-Διονυσίου Αρεοπαγίτη και τη μυστική Θεολογία. Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν τα:
  • Περί διαφόρων αποριών
  • Πεύσεις και ερωτήσεις και εκλογαί διαφόρων κεφαλαίων απορουμένων
  • Μυσταγωγία
  • Σχόλια εις τον Διονύσιον Αρεοπαγίτη
  • Κεφάλαια περί αγάπης
Το μεγαλύτερο μέρος των έργων του έχει εκδοθεί από την Ελληνική Πατρολογία (Patrologia Graeca) του Migne ενώ υπάρχουν μεταφράσεις των έργων του σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες.


Πηγές: Βικιπαίδεια, Μυριόβιβλος


η συνέχεια στη σελίδα Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής εδώ




Σάββατο 24 Απριλίου 2010

"Ανέβη ο Ιησούς..."



Δοξαστικόν "Ανέβη ο Ιησούς", εκκλησιαστικοι υμνοι
Κυριακή του Παραλύτου εις τον Εσπερινόν ( Εσπερινό )΄Ηχος πλ Α΄


Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα, ἐπὶ τὴ Προβατικὴ κολυμβήθρα, τὴ λεγομένη κατὰ Ἰουδαίους Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἐχούση, ἐν ταύταις γὰρ κατεκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων, Ἄγγελος γὰρ τοῦ Θεοῦ κατὰ καιρὸν ἐπιφοιτῶν, διετάραττεν αὐτήν, καὶ ῥῶσιν ἐχαρίζετο τοὶς προσιοῦσιν ἐν πίστει, Καὶ ἰδὼν ὁ Κύριος χρονιοῦντα ἄνθρωπον, λέγει πρὸς αὐτόν, θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ὁ ἀσθενῶν ἀπεκρίνατο, Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα, ὅταν ταραχθῆ τὸ ὕδωρ, βάλη μὲ εἰς τὴν κολυμβήθραν, ἰατροὶς κατηνάλωσα τὸν ἅπαντά μου βίον, καὶ ἐλέους τυχεῖν οὐκ ἠξιώθην, ἀλλ' ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, λέγει πρὸς αὐτόν, Ἀρόν σου τὸν κράββατον καὶ περιπάτει, κηρύττων μου τὴν δύναμιν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος ἐν τοῖς πέρασι.


Κυριακή του Παραλύτου - Αρρώστια και Μοναξιά
αρρώστια του ήταν αποτέλεσμα της αμαρτίας

Η καρτερία στην ασθένεια και η αντοχή των άλλωνκαλούμαστε μεταξύ άλλων να εμβαθύνουμε στο πρόβλημα της ανθρώπινης αρρώστιας, οδύνης και μοναξιάς, αλλά και της ανάγκης για κατανόηση και συμπαράσταση.

κάθε φορά που παραπονιόμαστε εμείς ορθώνουμε ένα αδιαπέραστο τείχος από την αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε με τους άλλους και να τους αποδεχθούμε όπως ακριβώς είναι.

ειδοποιός διαφορά - μεγάλη υπομονή -ανεκτικός και μακρόθυμος 

Να ανανεώνει την ελπίδα του για άλλη μια ευκαιρία.

Δεν κρίνει, δεν καταδικάζει τους γύρω του. Μέσα στην αδυναμία του και τη δυστυχία του δεν στρέφεται κατά του θεού και δεν παραλογίζεται. 
 
Η υπερνίκηση της μοναξιάς
"άνθρωπον ουκ έχω" - "διά σε άνθρωπος γέγονα, και λέγεις, άνθρωπον ουκ έχω;"

"ελθέ ο Μόνος προς μόνον, ότι μόνος ειμί καθάπερ οράς" - έλα εσύ που είσαι Μοναδικός σε εμένα που είμαι μοναχικός, γιατί βλέπεις πως είμαι μόνος. Αμήν.

Αρχιμ. Ν.Κ
Φωνή Κυρίου 25 Απριλίου 2010, τ 17

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Μιά βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους

Μια βραδιά στην έρημο του Αγίου Όρους (Συζήτηση με ερημίτη για τη νοερά προσευχή) - Mia vradia sthn erhmo t...

Περί διδαχής ακαταλύπτου

ΠΕΡΙ ΔΙΔΑΧΗΣ ΑΚΑΤΑΛΥΠΤΟΥ    

Προτροπές Γερόντων Στον Σύγχρονο Κόσμο

ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ    

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής -Τέσσερις Εκατοντάδες Κεφαλαίων Περί Αγάπης

AΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ-ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

«Και παρεβιάσαντο αυτόν»

«Και παρεβιάσαντο αυτόν»

- Γέροντα, μένει ψυχρή η καρδιά μου στην προσευχή.
- Είναι γιατί ο νους δεν δίνει τηλεγράφημα στην καρδιά. Ύστερα στην προσευχή χρειάζεται να εργασθή κανείς∙ δεν μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να φθάση σε κατάσταση, ώστε να μη φεύγη καθόλου ο νους του. Θέλει υπομονή. Βλέπεις, ο άλλος χτυπάει την πόρτα , ξαναχτυπάει, περιμένει, και μετά ανοίγει η πόρτα. Εσύ θες να χτυπήσης μια και να μπης μέσα. Δε γίνεται έτσι. Όταν ξεκινάς να πης την ευχή, δεν έχεις επιθυμία γι’ αυτό;
- Αισθάνομαι την ανάγκη για βοήθεια, γιατί νιώθω αδύναμη.
- Ε, από ‘κει ξεκινάει κανείς. Στην προσευχή χρειάζεται επιμονή. «Και παρεβιάσαντο αυτόν», λέει το Ευαγγέλιο για τους Μαθητές που συνάντησαν τον Χριστό στο δρόμο προς Εμμαούς. Έμεινε ο Χριστός μαζί τους, γιατί είχαν μια συγγένεια με τον Χριστό και το δικαιούνταν. Είχαν ταπείνωση, απλότητα, καλωσύνη, θάρρος με την καλή έννοια, όλες τις προϋποθέσεις ,γι’ αυτό και ο Χριστός έμεινε μαζί τους.
Πρέπει να προσευχώμαστε με πίστη για κάθε ζήτημα και να κάνουμε υπομονή, και ο Θεός θα μιλήση. Γιατί, όταν ο άνθρωπος προσεύχεται με πίστη, υποχρεώνει τον Θεό κατά κάποιο τρόπο για την πίστη του αυτή να του εκπληρώση το αίτημά του. Γι’ αυτό, όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό, να μη «διακρινώμεθα» και θα εισακουσθούμε. «Να έχετε πίστη χωρίς να διακριθήτε», είπε ο Κύριος. Ο Θεός ξέρει πότε πρέπει να μας δώση αυτό που ζητούμε, ώστε να μη βλαφθούμε πνευματικά. Μερικές φορές ζητούμε κάτι από τον Θεό, αλλά δεν κάνουμε υπομονή και ανησυχούμε. Αν δεν είχαμε δυνατό Θεό, τότε να ανησυχούσαμε. Αλλά αφού έχουμε Θεό Παντοδύναμο και έχει πάρα πολλή αγάπη, τόση που μας τρέφει και με το Αίμα Του, δεν δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε. Μερικές φορές δεν αφήνουμε ένα δύσκολο θέμα μας στα χέρια του Θεού, αλλά ενεργούμε ανθρώπινα. Όταν ζητούμε κάτι από τον Θεό και κλονίζεται η πίστη μας και θέλουμε να ενεργήσουμε ανθρωπίνως στα δυσκολοκατόρθωτα, χωρίς να περιμένουμε την απάντηση στο αίτημά μας από τον Θεό, είναι σαν να κάνουμε αίτηση στον Βασιλέα Θεό και την παίρνουμε πίσω, την ώρα που Εκείνος απλώνει το χέρι Του, για να ενεργήση. Τον παρακαλούμε πάλι, αλλά και πάλι κλονίζεται η πίστη μας και ανησυχούμε και επαναλαμβάνουμε το ίδιο. Έτσι διαιωνίζεται η ταλαιπωρία ,μας. Κάνουμε δηλαδή σαν εκείνον που κάνει μια αίτηση στο Υπουργείο και ύστερα από λίγο μετανοιώνει και την αποσύρει. Ξαναμετανοιώνει, την υποβάλλει∙ μετά από λίγο πάλι την αποσύρει. Η αίτηση όμως πρέπει να μείνη, για να παίρνη την σειρά της.

Από το βιβλίο «Πνευματική αφύπνιση»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πηγή

« Μη δίνετε καρδιά στα υλικά πράγματα»

« Μη δίνετε καρδιά στα υλικά πράγματα»

- Γέροντα, τί εννοείτε όταν λέτε : «Πόδια, χέρια στην δουλειά να δίνετε, καρδιά να μη δίνετε»;
- Εννοώ να μη δίνετε καρδιά στα υλικά πράγματα. Είναι μερικοί που δίνονται ολόκληροι στα υλικά. Περνούν όλη την ημέρα με το να ασχολούνται πώς θα κάνουν καλά μια δουλειά και δεν σκέφτονται καθόλου τον Θεό. Να μη φθάνουμε εκεί. Να χρησιμοποιήτε τα χέρια και τα πόδια στην δουλειά, αλλά να μην αφήνετε τον νου σας να ξεφύγη από τον Θεό. Να μη δίνετε όλο το είναι σας, όλο τον δυναμισμό μαζί με την καρδιά σας, στα υλικά. Έτσι γίνεται μετά κανείς ειδωλολάτρης. Όσα μπορείτε στις δουλειές καρδιά να μη δίνετε∙ χέρια , μυαλό να δίνετε. Καρδιά να μη δίνετε σε χαμένα, σε άχρηστα πράγματα. Γιατί μετά πως θα σκιρτήση η καρδιά για τον Χριστό; Όταν η καρδιά είναι στον Χριστό ,τότε αγιάζονται και οι δουλειές, υπάρχει και η εσωτερική ψυχική ξεκούραση συνέχεια, και νιώθει κανείς την πραγματική χαρά. Να αξιοποιήτε την καρδιά σας ∙ να μην την σπαταλάτε.
Αν σπαταληθή η καρδιά σε πολλά ασήμαντα, , δεν έχει αντοχή να πονέση για εκείνο που πρέπει να πονέση. Εγώ θα δώσω καρδιά σε έναν καρκινοπαθή, σε έναν πονεμένο. Η αγωνία μου είναι για τα παιδιά που κινδυνεύουν. Κάνω τον σταυρό μου να τα δίνη ο Θεός φώτιση. Όταν πάλι έχω κόσμο, πάει η προσοχή μου στον πόνο του άλλου, στην αγάπη για τον άλλον. Τον πόνο τον δικό μου δεν τον καταλαβαίνω. Έτσι ξεχνιούνται όλα∙ παίρνει άλλη στροφή ο άνθρωπος.
- Γέροντα, σε όλες τις δουλειές να μη δίνη κανείς νου και καρδιά;
- Όταν η δουλειά είναι απλή, βοηθάει να μην απορροφάται ο νους. Όταν όμως η δουλειά είναι σύνθετη, τότε δικαιολογείται να απορροφά λίγο τον νου, όχι όμως να παίρνη την καρδιά.
- Την καρδιά με τί μορφή την παίρνη;
- Με τι μορφή; Ο πειρασμός με … «μορφίνες» την ναρκώνει!!! Την καρδιά την παίρνει με τον εγωισμό. Αλλ’ όταν η καρδιά δοθή στον Θεό, τότε ο νους θα είναι στον Θεό και το μυαλό στην δουλειά.
- Όταν λέμε «αμέριμνο», τι εννοούμε ακριβώς;
- Όταν δουλεύης ,να μην ξεχνάς τον Χριστό. Να κάνης την δουλειά με χαρά, αλλά ο νους και η καρδιά να είναι στον Χριστό. Τότε και δεν θα κουράζεσαι, και πνευματικά θα μπορής να κάνης.

Από το βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
Λόγοι Α΄
Ιερόν Ησυχαστήριον
«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»
Σουρωτή Θεσσαλονίκης


Πηγή

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

«Άπαντα ποίει μετά συμβουλής»

Μην κάνεις τίποτε από μόνος σου (Σειράχ 35, 19), ό,τι κάνεις κουβέντιασε το και με άλλον. Όλως ιδιαιτέρως αυτό ισχύει στο πνευματικό πεδίο. Ό,τι πρόκειται να κάνεις, συζήτησε το πρώτα με τον Πνευματικό σου.
Όποιος ζητεί συμβουλή Πνευματικού είναι δείγμα ότι δεν θεωρεί εαυτόν σοφό και αλάθητο. Είναι δείγμα ταπεινώσεως. Η ταπείνωση ολοκληρώνεται όταν εφαρμόσει την συμβουλή που έλαβε. Διαφορετικά η ταπείνωση του είναι λειψή. Και με λειψή ταπείνωση προκοπή δεν γίνεται. Χτίζεις σε μισό θεμέλιο.
Η φήμη του Μ. Αντωνίου είχε τόσο πολύ διαδοθεί ώστε έφθασε και στα αυτιά του μεγάλου βασιλέως μας αγίου Κωνσταντίνου. Και ο μεγάλος αυτοκράτορας εξέφρασε την επιθυμία να τον δει. Του έστειλε πρόσκληση να ‘ρθει στο παλάτι. Ο Μ. Αντώνιος (καίτοι μέγας) ήρθε σε δίλημμα: «Να πάω ή όχι;». Σαν μέγας και ταπεινός που ήταν, συμβουλεύεται τον μαθητή του, αββά Παύλο τον απλούν.
Ο μαθητής συμβούλεψε τον καθηγητή: «Αν πας, θα λέγεσαι Αντώνιος. Αν δεν πας, θα λέγεσαι αββάς Αντώνιος» (Γεροντικό αββά Αντωνίου λ’)

Ο άγιος Αντώνιος, καίτοι μέγας και διδάσκαλος, εφάρμοσε την υπόδειξη του μαθητή του.
Σαν ταπεινός που ήταν, ζήτησε συμβουλή. Και εφάρμοσε την συμβουλή. «Εισακούει συμβουλάς σοφός» (Παροιμ. 12, 15). Ο κατά Θεόν σοφός (ταπεινός) ακούει συμβουλές.

Ο απόστολος Παύλος ήταν Δεσπότης. Και Θεόπτης! Και άκουγε τις συμβουλές, υποδείξεις που του έκαναν οι κατώτεροι του!

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Περί Σιωπής

Πνευματικαί Νουθεσίαι

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ΄
β΄) Περί Σιωπής, Αργολογίας και Παρρησίας
8η.
Πρόσεχε τον εαυτόν σου από την παρρησίαν και τα άκαιρα λόγια, αυτά ξηραίνουν την ψυχήν του ανθρώπου, ενώ αντιθέτως η σιωπή, η πραότης και η ευχή, γεμίζουν την ψυχήν δρόσον ουράνιον, με ένα πένθος γεμάτο γλυκύτητα.
Την αργολογίαν μίσησον, ως γεννήτριαν της ψυχρότητος και της ξηρασίας, διότι η αργολογία σκορπίζει τα δάκρυα από τα μάτια μας, δηλαδή μας αφαιρεί ταύτα και η ψυχή μας μαραίνεται.

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Αντώνιος Παπανικολάου «Από ένα περιοδικό έγινα ιερέας»

Αντώνιος Παπανικολάου «Από ένα περιοδικό έγινα ιερέας» εδώ

«Δεν ένιωθα διαφορετικός από τους άλλους. Απλώς άλλα πράγματα με έκαναν ευτυχισμένο. Μου άρεσε στο σχολείο να οργανώνομαι, να μιλάω, να βοηθάω. Μου άρεσε το ψάρεμα. Μπορούσα να κάθομαι στη θάλασσα ώρες, να την κοιτάζω, να σκέφτομαι. Μου άρεσαν τα ήρεμα πράγματα, όχι η πολλή βαβούρα» λέει και το νόημα των λόγων που εκφέρει με γαλήνιο ηχόχρωμα, τέτοιο που μετά βίας ξεκινά να αποτυπώνεται στο κασετόφωνο, κοντράρει σχεδόν φάλτσα στα γέλια των παιδιών που καλλιτεχνούν παραδίπλα. Ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου, ο κλειδοκράτορας της «Κιβωτού του Κόσμου», συμπληρώνει εφέτος 12 χρόνια... φασαρίας. «Μπήκα χωρίς να το καταλάβω σε αυτή τη δουλειά. Χαζεύοντας ένα ιεραποστολικό περιοδικό που ερχόταν στο σπίτι μας σκέφτηκα ότι θα ήθελα να ταξιδέψω σε μια ιεραποστολή. Τελείωσα δάσκαλος και μετά μπήκα στη Θεολογία
Τότε, στα 22 μου και κατά τη διάρκεια της Θεολογικής Σχολής, ξεκίνησα τις ιεραποστολές στο εξωτερικό: Γκάνα, Κένυα, Βραζιλία...Όλα αυτά που είδα και έζησα μου άλλαξαν τόσο πολύ το μυαλό. Όταν ήρθα εδώ ένιωθα... 150 χρόνων».

Και όταν λέει «εδώ» αναφέρεται στον Άγιο Γεώργιο Κολωνού. Εκεί, δηλαδή, όπου εκλήθη στα 26 του χρόνια και ύστερα από τις ανά τον κόσμο περιηγήσεις του να τα βγάλει πέρα σε μία από τις σκληρότερες γειτονιές της Αθήνας.
«Γεννήθηκα στη Χίο, σε μια φτωχή και πολυμελή οικογένεια. Μεγάλωσα στη Δραπετσώνα. Θυμάμαι τότε, αν σηκωνόσουν 5-5.30 το πρωί, όλες οι πολυκατοικίες είχαν φώτα. Ήταν οι εργάτες που ξυπνούσαν να πάνε στις δουλειές τους στα εργοστάσια... προτού τα κλείσουν. Είχα μεγαλώσει σε αυτό το κοινοτικό πνεύμα».
Η προσγείωση είναι απότομη. «Μπορεί εδώ στην Ελλάδα να μην υπήρχαν αυτά τα τόσο μεγάλα προβλήματα που συνάντησα με τις ιεραποστολές. Υπήρχαν και υπάρχουν όμως μεγάλα ελλείμματα σε αξίες, στέρηση από τον λόγο του Θεού. Και φτώχεια βέβαια. Ανοίχτηκε ξαφνικά ένας δρόμος μπροστά μου.
Τόσες ανάγκες, να μου ζητούν παιδιά βοήθεια και εγώ να κόβω βόλτες μέσα στο σπίτι μου και να μην ξέρω τι να κάνω, να μην μπορώ να κοιμηθώ».
Τώρα, αντί να χαζεύει τη θάλασσα, ξεκινάει να χαζεύει τις πλατείες που είναι γεμάτες μικρά παιδιά στις 10 και στις 11 το πρωί. «Προσπαθούσα να καταλάβω τι κάνουν. Γιατί δεν πηγαίνουν σχολείο. Ώσπου μια μέρα βγήκα να παίξω μαζί τους μπάσκετ. Να γίνω ένα μαζί τους, να καταλάβω».
Αυτή η προσπάθεια που σήμερα αποτυπώνεται σε ένα υπερσύγχρονο τριώροφο κτίριο στον Κολωνό ξεκίνησε από έναν πρώην καφενέ στον οποίο μάζευε σιγά σιγά τα παιδιά από τους δρόμους και τους έκανε μαθήματα. «Χωρίς σχέδιο, χωρίς να σκέφτομαι αυτό που σήμερα βλέπετε, κινούμενος από την αγάπη μου για τον κόσμο που είναι στο περιθώριο, άνθρωποι δυσκολεμένοι. Αποφασίζω λοιπόν να κάνω το πρώτο βήμα, να έρθω εγώ προς αυτούς και να μάθω γιατί να είναι σε αυτή την κατάσταση».
Τα μέτωπα πολλά. «Έπρεπε να συγκρουστούμε με το κατεστημένο, να κλείσουμε στέκια ναρκωτικών. Έπρεπε να απομυθοποιήσουμε λανθασμένες ιδέες, να πάψει να αποτελεί πρότυπο η εικόνα της μαγκιάς ας πούμε του πατέρα που έκλεβε και κατέληγε στη φυλακή. Δεν είναι τυχαίο το πόσα παιδιά επικοινωνούν από εδώ με τους πατεράδες τους μέσα από τις φυλακές.
Μαγκιά λοιπόν είναι να πηγαίνεις στο σχολείο σταθερά. Μαγκιά είναι να βγεις από αυτό το λούκι και να μπορέσεις να βοηθήσεις κάποιον άλλον παραπέρα. Μαγκιά είναι να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Όσες φορές κι αν πέσεις, άλλες τόσες να ξανασηκωθείς».
Με την πάροδο των χρόνων στα ελληνόπουλα προστέθηκαν και παιδιά μεταναστών ή προσφύγων. «Να δείτε τον τρόπο με τον οποίο συμβιώνουν όλα μαζί. Εδώ πραγματοποιείται ένα πείραμα που αποδεικνύει ότι μπορούμε τελικά να ζούμε αρμονικά χωρίς χαρακιές και όρια, “εδώ εσύ, εκεί εγώ”.
Το καταφέραμε με τον σεβασμό και την άδολη αγάπη. Προσφυγόπουλα που έδωσαν τα πάντα για να φτάσουν στο “όνειρο”. Και απογοητεύτηκαν. Και ο σκοπός μας δεν είναι να παραβιάσουμε τα ιερά και τα όσιά τους. Και εγώ από πρόσφυγες κατάγομαι, Μικρασιάτες. Αυτούς που οι παλαιοελλαδίτες αποκαλούσαν “πρόσφυγες” γιατί ήρθαν να φάνε το βιός τους. Τους το λέω και αμέσως παίρνουν τα πάνω τους».
Ξεκαθαρίζει πως ό,τι βλέπουμε είναι φτιαγμένο από «την αγάπη του κόσμου», μακριά από την Εκκλησία ή τα κρατικά κονδύλια. Από πλούσιους; «Από τον απλό κόσμο, τον φτωχό κόσμο. Από αυτούς, όπως και να ΄χει, πάντα κάτι θα λείπει. O πλούσιος είναι που φοβάται.
Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει ο πλούσιος “να σου δίνω εγώ, φτωχέ, να γίνω σαν και σε”». Παρ΄ όλα αυτά, μπαίνει συχνά στον δυσάρεστο πειρασμό να ζητήσει και από αλλού. «Από τα υπουργεία διευκολύνσεις για να πάνε τα παιδιά σχολείο. Από τις αστυνομίες...Τις προάλλες πέντε περιπολικά μάντρωσαν ένα δικό μας παιδί επειδή δεν είχε χαρτιά.
Ήταν με το αδελφάκι του 6 χρόνων. Ο μικρός έτρεξε και κρύφτηκε εδώ μέσα. Τον άλλον τον τραβούσαν γιατί ο χώρος εδώ είναι άσυλο, δεν μπορούν να μπουν μέσα. Πήγα στον διοικητή. Τι σχιζοφρένεια, μέσα από μας να μαθαίνουν να αγαπάνε τη χώρα, και ξαφνικά να αντιμετωπίζει πάλι όλη αυτή την ασχήμια από αγράμματους, αμόρφωτους...Και βρίσκονται πολλοί μέσα σε αυτόν τον χώρο. Απαιτήσαμε οι συγκεκριμένοι να υποστούν τις συνέπειες. Εμείς φέραμε γιατρό για το παιδάκι, είχε πάθει νευρικό κλονισμό».


ΣΤΗΝ αθηναϊκή... Άγρια Δύση που «ήταν θέλημα Θεού» να φθάσει, έχει καθημερινά να κάνει με τους νέους νόμους που στέλνουν από ΄κεί που ΄ρθαν όσους μετανάστες είχαν την ατυχία να φθάσουν στα νοσοκομεία χωρίς χαρτιά. Έχει να κάνει με εθνικιστές που σπάνε τζάμια και φωνάζουν συνθήματα.
Έχει όμως να κάνει και με τον κομμουνιστή μανάβη που «δεν γουστάρει την Εκκλησία» αλλά γουστάρει αυτόν και στέλνει προμήθειες δωρεάν. Και βρίσκουν σ΄ αυτόν καταφυγή από γυναίκες κακοποιημένες ως ... . Για διαφορετικούς λόγους καθεμιά.
Οι κακοποιημένες για μια ζεστή κουβέντα και συμπαράσταση. ... . Το «ιερό απόρρητο» ισχύει για αμφότερες τις περιπτώσεις: «Δεν θέλω να μιλήσω ούτε για την απλή γυναίκα που έρχεται κοντά μας ούτε για την “επώνυμη” που βοηθάει θέλοντας να κρατηθεί μυστική η συμπαράστασή της και να γίνει “ανώνυμη”» λέει. Εκείνος ακούει αλλά δεν μαρτυρά.
Απλώς εύχεται «ο Χριστός να αναστήσει σε όλους μας την άδολη, την καθαρή αγάπη, τη ζωή μέσα μας, γιατί δυστυχώς πολλοί άνθρωποι δεν ζουν. Έχουμε χαθεί μέσα στο εγώ μας».
Και για το τέλος φυλάει μια συμβουλή: «Να ανοιχτούμε ο ένας προς τον άλλον. Εκεί θα δούμε το θαύμα και στη δική μας τη ζωή».

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Η σημασία της θυσίας του Χριστού

Ο Κύριος Ιησούς και Θεός μας χωρίς να φταιει σε τίποτε ραπίσθηκε, ώστε οι αμαρτωλοί που θα τον μιμηθούν, όχι μόνον να λάβουν άφεση των αμαρτιών τους, αλλά και να γίνουν συγκοινωνοί στη θεότητά του με την υπακοή τους.
Εκείνος ήταν Θεός κι έγινε για μας άνθρωπος. Ραπίσθηκε, φτύστηκε και σταυρώθηκε, και με όσα έπαθε ο απαθής κατά τη θεότητα είναι σαν να μας διδάσκει και να λεει στον καθένα μας:
«Αν θέλεις, άνθρωπε, να γίνεις Θεός, να κερδίσεις την αιώνια ζωή και να ζήσεις μαζί μου, πράγμα που ο προπάτοράς σου, επειδή το επεδίωξε με κακό τρόπο, δεν το πέτυχε, ταπεινώσου, καθώς ταπεινώθηκα κι εγώ για σένα– απόφυγε την αλαζονεία και την υπερηφάνεια του δαιμονικού φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, υπόμεινέ τα μέχρι θανάτου και μην ντραπείς.
Αν όμως εσύ ντραπείς να πάθεις κάτι χάρη των εντολών μου, καθώς εγώ ο Θεός έπαθα για σένα, θα θεωρήσω κι εγώ ντροπή μου το να είσαι μαζί μου κατά την ένδοξη έλευσή μου και θα πω στους αγγέλους μου:
Αυτός κατά την ταπείνωσή μου ντράπηκε να με ομολογήσει και δεν καταδέχθηκε να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει όμοιός μου. Τώρα λοιπόν που απογυμνώθηκε από τη φθαρτή δόξα του Πατέρα μου, θεωρώ ντροπή μου ακόμη και να τον βλέπω. Πετάξτε τον λοιπόν έξω: «αρθήτω ο ασεβής, ίνα μη ίδη την δόξαν Κυρίου» (Ησ. 26:10) (διώξτε τον ασεβή για να μη δει τη δόξα του Κυρίου).
Φρίξετε, άνθρωποι, και τρομάξετε, και υπομείνετε με χαρά τις ύβρεις που ο Θεός υπέμεινε για τη σωτηρία μας... Ο Θεός ραπίζεται από έναν τιποτένιο δούλο... και εσύ δεν καταδέχεσαι να το πάθεις αυτό από τον ομοιοπαθή σου άνθρωπο; Ντρέπεσαι να γίνεις μιμητής του Θεού, και πώς θα συμβασιλεύσεις μ’ αυτόν και θα συνδοξασθείς στη βασιλεία των ουρανών, αν δεν υπομείνεις τον αδελφό σου; Αν και ’κείνος δεν καταδεχόταν να γίνει άνθρωπος για σένα και σ’ άφηνε να κείτεσαι μέχρι τώρα στην πτώση της παραβάσεως, δεν θα βρισκόσουν τώρα στον πυθμένα του Άδη, άθλιε, με τους άπιστους και τους ασεβείς;
Αλλά τι θα πούμε προς αυτούς πού δήθεν εγκατέλειψαν τα πάντα κι έγιναν φτωχοί για την βασιλεία των ουρανών;
Αδελφέ, φτώχυνες και μιμήθηκες το Δεσπότη Χριστό και Θεό σου. Βλέπεις λοιπόν ότι τώρα ζει και συναναστρέφεται μαζί σου, αυτός που βρίσκεται υπεράνω όλων των ουρανών. Να, βαδίζετε τώρα οι δυο μαζί– κάποιος σας συναντάει στο δρόμο της ζωής, δίνει ράπισμα στον Δεσπότη σου, δίνει και σε σένα. Ο Δεσπότης δεν αντιλέγει και συ αντεπιτίθεσαι; «Ναι», λεει, γιατί είπε σε εκείνον που τον ράπισε: «ει κακώς ελάλησα, μαρτύρησον περί του κακού– ει δε καλώς, τι με δέρεις;» (Ιω. 18,23). (Αν είπα κάτι κακό, πες ποιο ήταν– αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με χτυπάς;)».
Αυτό όμως δεν το είπε αντιμιλώντας, όπως φαντάστηκες, αλλά επειδή εκείνος «αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (δεν έκανε αμαρτία, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του).
Και για να μη νομισθεί, ότι, επειδή τάχα αμάρτησε, δίκαια τον χτύπησε ο δούλος λέγοντάς του: «ούτως αποκρίνει τω αρχιερεί;» (Ιω. 18,22)– (έτσι αποκρίνεσαι στον αρχιερέα;), για να αποδείξει λοιπόν ανεύθυνο τον εαυτό του, είπε τον παραπάνω λόγο. Δεν είμαστε όμως όμοιοί του εμείς οι υπεύθυνοι για πολλές αμαρτίες.
Έπειτα, μολονότι υπέμεινε πολύ χειρότερα απ’ αυτό, δεν μίλησε καθόλου, αλλά μάλλον προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του.
Εκείνος, αν και τον περιέπαιζαν, δεν αγανακτούσε, και συ γογγύζεις;
Εκείνος ανέχεται φτυσίματα, κολαφίσματα και φραγγελώσεις, και σε δεν ανέχεσαι ούτε ένα σκληρό λόγο;
Εκείνος δέχεται σταυρό και την οδύνη των καρφιών κι ατιμωτικό θάνατο, και συ δεν καταδέχεσαι να εκτελέσεις τα ταπεινά διακονήματα;
Πώς λοιπόν θα γίνεις συγκοινωνός στη δόξα, αφού δεν καταδέχεσαι να γίνεις συγκοινωνός στον ατιμωτικό του θάνατο; Μάταια στ’ αλήθεια εγκατέλειψες τον πλούτο, αφού δεν δέχθηκες να σηκώσεις τον σταυρό, δηλ. να υπομείνεις πρόθυμα την επίθεση όλων των πειρασμών – έτσι απόμεινες μόνος στον δρόμο της ζωής και χωρίσθηκες δυστυχώς από τον γλυκύτατο Δεσπότη και Θεό σου!

Γράφει: o Άγιος Συμεών ο Νέος ο Θεολόγος

Πασχάλια Πίστη

Τις μέρες μετά το Πάσχα, επιστρέφω συνεχώς και ασυνείδητα στο ίδιο ερώτημα: αν η πρωτάκουστη διαβεβαίωση «Χριστός ανέστη» περιέχει ολόκληρη την ουσία, το βάθος και το νόημα της χριστιανικής πίστης, αν κατά τα λόγια του αποστόλου Παύλου «ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, … κενή δε και η πίστις υμων» (Α’ Κορ. 15,14), τι να σημαίνει τότε άραγε αυτό το γεγονός για τη ζωή μου;
 Άλλο ένα Πάσχα ήρθε και έφυγε. Για άλλη μια φορά ζήσαμε αυτή την εκπληκτική νύχτα, τη θάλασσα των αναμμένων κεριών, τη μεγάλη συγκίνηση, εκεί ήμασταν ξανά, στο μέσο μιας ακολουθίας ακτινοβόλας χαράς, που ολόκληρο το περιεχόμενό της ήταν σαν ένας ύμνος αγαλλιάσεως: «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια, εορταζέτω γουν πασα κτίσις την έγερσιν Χριστου, εν ω εστερέωται».

Τι χαρούμενα νικητήρια λόγια! Τα πάντα ενώνονται: ουρανός, γη και το υποχθόνιο βασίλειο του θανάτου. Ολόκληρος ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτή τη νίκη και στην ανάσταση του Χριστού ανακαλύπτει το δικό του νόημα και τη δική του αυτοπεποίθηση.
Όμως πέρασε, η νύχτα τέλειωσε, η γιορτή ολοκληρώθηκε, αφήνουμε το φως και επιστρέφουμε στον κόσμο, κατεβαίνουμε στη γη και εισερχόμεθα πάλι στην ομαλότητα, στην καθημερινότητα, στην πραγματικότητα της ζωής μας. Και τι βρίσκουμε; Όλα είναι ίδια, τίποτε δεν άλλαξε, και φαίνεται πώς τίποτε, απολύτως τίποτε δεν έχει κάτι το κοινό με τον ύμνο που ακούσαμε στην εκκλησία, «εορταζέτω γουν πασα κτίσις την έγερσιν Χριστου, εν ω εστερέωται».
Και τώρα αμφιβολίες αρχίζουν να εισβάλλουν στην ψυχή μας. Αυτά τα τόσο όμορφα και υπέροχα λόγια –πιο όμορφα και υπέροχα από κάθε άλλο λόγο πάνω στη γη- μπορούν να είναι απλώς μια ψευδαίσθηση, ένα όνειρο; Η ψυχή και η καρδιά πίνουν παθιασμένα απ’ αυτά τα λόγια, αλλά ηψυχρή λογική αποφαίνεται: όνειρα, αυταπάτη! Δυο χιλιάδες χρόνια πέρασαν και τι μπόρεσαν να κάνουν αυτά τα λόγια; Θεέ μου, πόσο συχνά οι χριστιανοί δε χαμηλώνουν το κεφάλι τους βλέποντας το, και ούτε καν προσπαθούν να συναρμολογήσουν τα κομμάτια του παζλ. Άφησέ μας μόνους, μοιάζει να λένε στον κόσμο, άφησέ μας το τελευταίο πράγμα που μας απόμεινε, την άνεση και τη χαρά! Μην ανακατεύεσαι τη στιγμή που διακηρύσσουμε στις εκκλησιές, πίσω από κλειστές πόρτες, πώς ολόκληρος ο κόσμος αγάλλεται. Αν δεν ανακατευτείς, δε θα ανακατευτούμε κι εμείς στον τρόπο με τον οποίο ευχαριστείσαι να κτίζεις, να κατευθύνεις και να ζεις σ’ αυτόν τον κόσμο…
Στη βαθύτερη όμως γωνιά της συνείδησής μας, γνωρίζουμε πώς αυτή η ατολμία και αυτός ο μινιμαλισμός, αυτή η εσωτερική φυγή σ’ ένα μυστικό εορτασμό είναι ασυμβίβαστη με το αυθεντικό νόημα και τη χαρά του Πάσχα. Ο Χριστός ή ανέστη ή δεν ανέστη. Ή το ένα ή το άλλο! Αν ανέστη (γιατί άλλωστε θα είχαμε την πασχαλινή αγαλλίαση να γεμίζει ολόκληρη τη νύχτα με φως, θρίαμβο και νίκη;), αν σε μια αποφασιστική και μοναδική στιγμή στην ανθρώπινη και παγκόσμια ιστορία, αυτή η ανήκουστη νίκη πάνω στο θάνατο συνέβη πραγματικά, τότε όλα τα πράγματα του κόσμου έχουν γίνει όντως διαφορετικά και νέα, είτε οι άνθρωποι το γνωρίζουν είτε όχι. Τότε όμως εμείς, ως πιστοί, ως αυτοί που χαρήκαμε και γιορτάσαμε, έχουμε την ευθύνη να γνωρίσουν και να πιστέψουν και άλλοι, να δουν, να ακούσουν και να εισέλθουν σ’ αυτή τη νίκη και σ’ αυτή τη χαρά.
Οι πρώτοι χριστιανοί δεν αποκαλούσαν την πίστη τους θρησκεία, αλλά Καλά Νέα («Ευαγγέλιον»), και είχαν σκοπό να το διαδώσουν και να το διακηρύξουν στον κόσμο. Γνώριζαν και πίστευαν πώς η ανάσταση του Χριστού δεν ήταν απλώς ευκαιρία για μία ετήσια γιορτή, αλλά πηγή μιας ενεργητικής και μεταμορφωμένης ζωής. Αυτό που άκουγαν να ψιθυρίζεται, το φώναζαν «από των δωμάτων» (Ματθ. 10, 27)…
«Και τι μπορώ να κάνω;» απαντά η σώφρων και ρεαλιστική λογική. «Πώς μπορώ να διακηρύξω ή να φωνάξω ή να μαρτυρήσω; Εγώ, ένας αδύνατος μικρός κόκος άμμου, χαμένος ανάμεσα στις μάζες;» Η ένσταση όμως αυτή της λογικής και του «υγιούς μυαλού» είναι ένα ψέμα, ίσως το τρομερότερο και δαιμονικότερο ψέμα του σημερινού κόσμου. Ο κόσμος μας έχει κατά κάποιο τρόπο πείσει πώς η δύναμη και η σπουδαιότητα προέρχεται μόνο από τους μεγάλους αριθμούς, τα πλήθη, τις μάζες. Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος ενάντια σε όλους τους άλλους; Είναι όμως σωστό πως, παρά το ψέμα, η θεμελιώδης βεβαιότητα του Χριστιανισμού πρέπει να κηρυχθεί με όλη τη δύναμη και την απαράμιλλη λογική της. Ο Χριστιανισμός ισχυρίζεται πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι δυνατότερος από κάθε άλλον, και πως αυτός ο ισχυρισμός είναι ακριβώς τα καλά νέα του Χριστού. Σκεφτείτε αυτούς τους αξιόλογους στίχους από το έργο του Μπόρις Πάστερνακ, «ο κήπος της Γεσθημανής»:
Παραιτήθηκε χωρίς έχθρα,
σαν να γύριζε δανεισμένα πράγματα,
τα θαύματά Του και τη δύναμή Του.
Και τώρα, ήταν θνητός σαν εμάς.  

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του Χριστού: άνθρωπος δίχως εξουσία, έχθρα, οποιαδήποτε επίγεια δύναμη. Ένας άνθρωπος! Εγκαταλελειμένος, προδομένος, απορριμμένος από όλους! Όμως νικητής. Ο Πάστερνακ συνεχίζει:

Βλέπεις την προέλαση των αιώνων,
σαν την πορεία προς Εμμαούς.
Μπορεί ν’ ανάψει τις καρδιές στο δρόμο.
Λόγω της φοβερής μεγαλοσύνης
που υπάρχει στο εθελούσιο μαρτύριο,
κατεβαίνω μέχρι τον τάφο.
Κατεβαίνω στον τάφο
και στην Τρίτη μέρα «αναστήσομαι»,
Και σαν τις σχεδίες που πλέουν στο ποτάμι,
έτσι σε μένα για την κρίση,
όπως οι μαούνες στη σειρά,
οι αιώνες, από το σκοτάδι, θα έρχονται παρασυρμένοι…
«Μπορεί ν’ ανάψει τις καρδιές στο δρόμο…». Στη φράση «μπορεί ν’ ανάψει» βρίσκουμε το κλειδί της απάντησης στις αμφιβολίες της «σώφρονος» λογικής. Τι θα συνέβαινε αν ο καθένας που έχει ζήσει τη χαρά της ανάστασης, που έχει ακούσει για τη νίκη της, που πίστεψε σ’ αυτό που επιτελέστηκε, άγνωστο στον κόσμο, αλλά μέσα στον κόσμο και χάριν αυτού, αν ο καθένας μας, ξεχνώντας τους μεγάλους αριθμούς, τα πλήθη και τις μάζες, μετέδιδε αυτή τη χαρά και αυτή την πίστη μόνο σε έναν άλλον άνθρωπο, άγγιζε μόνο μια άλλη ανθρώπινη ψυχή; Αν αυτή η πίστη και η χαρά μπορούσε να είναι μυστικά παρούσα σε κάθε συζήτηση, ακόμη και στην πιο ασήμαντη, στις κοινές πραγματικότητες της καθημερινής μας ζωής, θα άρχιζε αμέσως, εδώ και τώρα, σήμερα να μεταμορφώνεται ο κόσμος και η ζωή. Ο Χριστός είπε, «ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως» (Λουκ.17,20). Η Βασιλεία του Θεού έρχεται με δύναμη, φως και νίκη κάθε φορά που οι πιστοί τη μεταφέρουν μαζί τους από την εκκλησία στον κόσμο, και αρχίζουν να τη ζουν στη ζωή τους. Τότε τα πάντα, πάντοτε και κάθε στιγμή «μπορούν ν’ ανάψουν τις καρδιές στο δρόμο…».


Πηγή

Και η αγάπη χρειάζεται διάκριση

- Γέροντα, ο Αββάς Ποιμήν λέει: «Μάθε τι θέλει ο αδελφός και ανάπαυσέ τον». Τί θέλει να πη ακριβώς;
- Εννοεί να μάθης τι ανάγκη έχει ο αδελφός σου, ο πλησίον σου, και ανάλογα να τον αναπαύσης, με την καλή έννοια.  Γιατί και η αγάπη χρειάζεται διάκριση. Αν κάποιος λ.χ. είναι γαστρίμαργος, δεν πρέπει να του δίνης συνέχεια νόστιμα φαγητά, γιατί αυτό θα τον βλάψη. Θα κάνεις νόστιμο φαγητό για έναν που έχει ανορεξία, για να μπορέση να το φάη. Ή, αν κάποιος έχη ζάχαρο και του δίνης γλυκά, αγάπη είναι αυτή;
- Γέροντα, πως γίνεται να αγαπάη κανείς το ίδιο όλους τους ανθρώπους και να τους αγαπάη με διάκριση;
- Αγαπάει  όλους το ίδιο, αλλά δεν εκδηλώνει την αγάπη του σε όλους το ίδιο. Άλλον τον αγαπάει από μακριά, γιατί χρειάζεται να τον κρατήση σε απόσταση, άλλον από κοντά, ανάλογα με το τι ωφελεί τον καθένα. Σε έναν δεν πρέπει καθόλου να μιλήση, σε άλλον πρέπει να πη δυο λόγια, σε άλλον λίγα παραπάνω.
- Μπορεί , Γέροντα, η εκδήλωση της αγάπης μου να βλάψη τον άλλον;
- Αν ο άλλος έχη φιλότιμο και εσύ του δείξης πολλή αγάπη, τότε αλλοιώνεται με την καλή έννοια και προσπαθεί με κάθε τρόπο να σε ευχαριστήσει, να μη σε λυπήση. Ο αναιδής όμως, αν του δείξης πολλή αγάπη, γίνεται ακόμα πιο αναιδής, γιατί η πολλή αγάπη τους μεν φιλότιμους τους κάνει πιο φιλότιμους, τους δε αναιδείς, τους κάνει πιο αναιδείς. Οπότε, όταν δης πως δεν βοηθάς με την αγάπη σου, την λιγοστεύεις με διάκριση∙  αλλά και αυτό από αγάπη το κάνεις.
- Γέροντα, υπάρχει περίπτωση να κάνω μία θυσία με καθαρά ελατήρια και να φθάσω στην αγανάκτηση;
- Ναι, γι’ αυτό η θυσία πρέπει να γίνεται με διάκριση. Να προσέχεις να μην ξεπερνάς την αντοχή σου, γιατί και οι σωματικές δυνάμεις έχουν όριο. Όταν   ξεπεράσης την σωματική αντοχή σου, τότε, αν κάποιος σου πη: «τίποτε δεν έκανες απ’ το πρωί», μπορεί να πης μέσα σου :«Βρε τον αχάριστο! Εγώ απ’ το πρωί σκοτώθηκα στην δουλειά, κι αυτός λέει ότι δεν έκανα τίποτε!». Έτσι πάνε όλα χαμένα.
- Αν, Γέροντα, προς στιγμήν μέσα μου αγανακτήσω, αλλά αμέσως σκεφθώ ότι συνέβη αυτό , γιατί τα ελατήριά  μου δεν ήταν καθαρά, τότε πάλι τα χάνω όλα;
- Σ’ αυτήν την περίπτωση σου δίνει μια σπρωξιά το ταγκαλάκι κι εσύ του δίνεις μια σφαλιάρα. Οπότε τρώει το ταγκαλάκι την σφαλιάρα και φεύγει.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007


Πηγή

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Χριστός Ανέστη

Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, 
προσκυνήσωμεν Ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν
τὸν μόνον ἀναμάρτητον.
Τὸν Σταυρόν σου, Χριστέ, προσκυνοῦμεν,
καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν
ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν.
Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν,
ἐκτός σου ἄλλον οὐκ οἴδαμεν,
τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν.
Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί,
προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν·
ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ,
χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.
Διὰ  παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον,
ὑμνοῦμεν τὴν Ἀνάστασιν αὐτοῦ·
Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι' ἡμᾶς,
θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

"Η ζωή εν τάφω..."

"Η ζωή εν τάφω..."


"Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σήν..."

Τη Μεγάλη Παρασκευή κορυφώνεται το Θείο Δράμα. Είναι η ημέρα των Παθών του Ιησού. Ημέρα απόλυτης αργίας και νηστείας, αφιερώνεται στην Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και στην Ακολουθία του Επιταφίου: Το μεσημέρι, γίνεται η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και τοποθετείται στο Ιερό Κουβούκλιο ένα ύφασμα στο οποίο έχει κεντηθεί η ζωγραφιστεί ο Χριστός νεκρός. Τότε αρχίζει ο στολισμός του Επιταφίου με λουλούδια της άνοιξης.

Όταν νυχτώσει, αρχίζει η ακολουθία και η περιφορά του Επιταφίου, κατά τη διάρκεια της οποίας ψάλλονται σε τρεις στάσεις τα λεγόμενα Εγκώμια, μικρά τροπάρια αγνώστου ποιητή. Τα πιο γνωστά από αυτά είναι το "Η ζωή εν τάφω...", το "Το αξιον εστί μεγαλύνειν...", το "Αι γενεαί πάσαι..." και το ίσως πιο αγαπημένο όλων "Ω γλυκύ μου 'Εαρ...".

Σε πολλές περιοχές, την ώρα της περιφοράς του, ανάβουν φωτιές, στις οποίες καίγονται θυμιάματα, ενώ σε άλλες καίγεται ο Ιούδας. Μετά την περιφορά του Επιταφίου, τα λουλούδια του μοιράζονται στους πιστούς, οι οποίοι τα φυλούν μαζί με τις εικόνες στα σπίτια τους.


Πηγή

Με την ταπείνωση και την σιωπή δίνουμε τόπο στην οργή.

- Γέροντα, πώς δίνει κανείς τόπο στην οργή;
- Με την ταπείνωση και την σιωπή δίνουμε τόπο στην οργή. Γιατί λέμε ότι το φίδι είναι φρόνιμο; Παρόλο που έχει όπλο δυνατό, το δηλητήριο, και μπορεί να μας κάνη κακό, λίγο θόρυβο αν ακούση, αμέσως φεύγει∙ δεν πάει κόντρα, δίνει τόπο στην οργή. Έτσι κι εσύ, αν κανείς σου πη κανέναν λόγο και σε πειράξη, μην απαντάς. Αν σιωπήσης, αφοπλίζεις τον άλλον. Μια φορά στο Καλύβι ο Ντίκας, ο μεγάλος γάτος, πήγε να χτυπήση ένα βατραχάκι. Εκείνο δεν κουνήθηκε καθόλου, οπότε ο Ντίκας το άφησε κι έφυγε. Το βατραχάκι με την σιωπή του και με την … ταπείνωσή του τον νίκησε .Αν κουνιόταν λίγο, θα το τίναζε ο Ντίκας επάνω και θα το χτυπούσε σαν το ντέφι.
- Γέροντα, όταν διαφωνούμε με κάποια αδελφή και επιμένη η καθεμιά στη γνώμη της, φθάνουμε σε αδιέξοδο και τελικά νευριάζω.
- Κοίταξε, πρέπει η μια από τις δυό σας να ταπεινωθή και να υποχωρήση∙ αλλιώς δεν γίνεται. Αν δυό άνθρωποι θέλουν να περάσουν ένα μακρύ ξύλο από μια μικρή πόρτα, πρέπει ο ένας να κάνη πίσω, για να μπη πρώτα ο άλλος∙ διαφορετικά δεν θα μπορέσουν να περάσουν. Όταν ο καθένας επιμένη στη γνώμη του, είναι σαν να χτυπάη ο πυριόβολος στην στουρναρόπετρα και πετιούνται φωτιές!... ΟΙ Φαρασιώτες, όταν κάποιος επέμενε στο δικό του, έλεγαν: «Ας είναι το δικό σου κατσίκι θηλυκό και το δικό μου αρσενικό», κι έτσι απέφευγαν τον καβγά. Πάντως, όποιος υποχωρεί, κέρδος έχει, γιατί στερείται κάτι, κάνει μια θυσία, και αυτό του δίνει την χαρά και την ειρήνη.
- Και όταν κανείς εξωτερικά φέρεται σωστά και υποχωρή, αλλά μέσα του αντιδρά;
- Αυτό σημαίνει ότι μέσα του ζη ακόμη ο παλαιός άνθρωπος και παλεύει με αυτόν.
- Γιατί όμως , Γέροντα, αν και φέρεται σωστά, δεν έχει ειρήνη μέσα του;
- Πώς να έχη ειρήνη! Για να έχη ο άνθρωπος ειρήνη, πρέπει και εσωτερικά να είναι τοποθετημένος σωστά. Τότε φεύγει ο θυμός, η ανησυχία και έρχεται στον άνθρωπο η ειρήνη του Θεού. Και όταν έρθη η ψυχική ηρεμία μέσα του, αφανίζει τον καπνό του θυμού, καθαρίζουν τα μάτια της ψυχής και βλέπει καθαρά. Γι’ αυτό ο Χριστός μόνον για τους «ειρηνοποιούς» λέει ότι «υιοί Θεού κληθήσονται».
-
Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2007


Πηγή

“Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας”

“Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας”, ψάλλει ο ιερέας την ώρα που περιφέρει τον εσταυρωμένο Ιησού στο ναό για την αναπαράσταση της σταύρωσης.

Είναι η στιγμή, όπου σε όλες τις εκκλησίες της χώρας θα σβήσουν τα φώτα. Η πομπή της σταύρωσης, υπό το αμυδρό φως των κεριών, θα κινηθεί με αργό και σταθερό ρυθμό προς το κέντρο των ναών, διαπερνώντας το πλήθος των πιστών. Το Θείο δράμα σχεδόν κορυφώνεται… Αυτός που στήριξε τη γη πάνω στο νερό χλευάζεται: “στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των Αγγέλων Βασιλεύς ψευδή πορφύρα περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις ράπισμα κατεδέξατο - ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Λόγχη εκεντήθη ο Υιός της Παρθένου”.


Πηγή

Μεγάλη Τετάρτη: Η άκρα ταπείνωση

Έζωσε την ποδιά στη μέση Του. Γονατίζει. Σκύβει και πλύνει τα πόδια των μαθητών Του. Ο Βασιλιάς, πλύστρα. Εικόνα φοβερή. Για γέλια, για κλάματα ή για θαυμασμό; Ο θερμόαιμος Πέτρος επαναστατεί. Όχι! Εσύ ποτέ δεν θα πλύνεις τα πόδια μου.

Και ο Διδάσκαλος ήρεμα και αποφασιστικά. Εάν δεν πλύνω τα πόδια σου «δεν έχεις μέρος μετ’ εμού». Ο θερμόαιμος παραδίδεται. Πλύνε, όχι μόνο τα πόδια μου, αλλά και τα χέρια μου και το κεφάλι μου.

Δεν θέλω να χάσω «το μέρος μετά σου». Και ο Κύριος διδάσκει. Ο λουσμένος χρειάζεται μόνο να πλύνει τα πόδια του, γιατί είναι καθαρός όλος. Και σεις οι μαθητές μου, είσθε καθαροί, αλλά όχι όλοι.

Θυμηθείτε. Κι εσείς «οφείλετε αλλήλων νίπτειν τους πόδας». Χριστιανοί όλοι εμείς. Στην ουσία μαθητές του Χριστού. Ζούμε τα γεγονότα της Μ. Εβδομάδας.

Πόσοι είμαστε καθαροί; ‘Η καλύτερα, πόσο είμαι καθαρός; Ο Χριστός νίπτει τα πόδια των μαθητών Του. Άκρα ταπείνωση! Εικόνα μεγαλείου και θαυμασμού.

Η εξουσία ενεργείται σαν υπηρεσία. Πόσο διαφορετική θα ήταν η σημερινή κοινωνία αν βασιλείς και άρχοντες, αρχιερείς και ιερείς έκαμαν το ίδιο.

Θεολόγοι και ζωγράφοι είδαν την σταύρωση σαν την άκρα ταπείνωση. Στην ταπείνωση του σταυρού, ανέβασε τον Χριστό η κακία του ανθρώπου. Στην ταπείνωση του νιπτήρα κατέβηκε ο ίδιος ο Θεός για να διδάσκει για πάντα.

Νυμφίε Χριστέ, νίψε την ψυχή μου και πάρε με μαζί Σου.


Πηγή

Μεγάλη Τρίτη: "Κύριε...Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων"






Πηγή: http://www.romfea.gr

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

Επτά Φράσεις του Χριστού στο Σταυρό.

Πρώτη φράση: "Πάτερ, άφες αυτοίς' ου γαρ οίδασι τι ποιούσι" (Λουκ. 23,34)
Δεύτερη φράση: "Αμήν λέω σοι, σήμερον μετ' εμού εσή εν τω παραδείσω" (Λουκ. 23,43)
Τρίτη φράση: "Γυναί, ίδε ο υιός σου" (Ιωαν.19,26)
Τέταρτη φράση: "Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες;" (ΜΑτθ. 27,46)
Πέμπτη φράση: "Διψώ" (Ιωαν. 19,28)
Έκτη φράση: "Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου" (Λουκ. 23,46)
Έβδομη φράση: "Τετέλεσται" (Ιωαν. 19,30)

Banners


Banner Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων
Ξεκινάμε μια προσπάθεια παρουσίασης Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων.
Αν δεν υπάρχει ο δικός σας, ζητάμε συγνώμη,
ενημερώστε μας και θα τον συμπεριλάβουμε.





Create your own banner at mybannermaker.com!
Πέρα από το άτομο
Make your own banner at MyBannerMaker.com!



Create your own banner at mybannermaker.com!
Make your own banner at MyBannerMaker.com!















(υπό κατασκευή)


Τα banner μας
Αντιγράψτε τον κώδικα στη δική σας σελίδα
για να εμφανιστούν τα banner μας.
Ειδοποιήστε μας για να συμπεριλάβουμε και το δικό σας.