Σελίδες

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Μεγαλέξανδρος με τσαρούχια ..........


Στην εποχή του ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ υπήρξε στόχος αποδοκιμασιών και χλευασμού. Μετά τον θάνατό του ήρθε η αναγνώριση. Σήμερα μια έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη καλείται να τον γνωρίσει στους νέους και να διερευνήσει την αντοχή του στον χρόνο

Φορούσε πάντα φουστανέλα κι ας μην ήταν η φορεσιά της πατρίδας του, μια κάπα χειμώνα- καλοκαίρι και στα πόδια τσαρούχια, που από τις πολλές σόλες ήταν ασήκωτα. Στο χέρι βαστούσε μπαστούνι και σε έναν τορβά που κρεμόταν στον ώμο του έμπηγε ένα ξύλο με μια σημαία βυζαντινή, με τον αετό. Την παράξενη εμφάνιση συμπλήρωναν μακριά μαλλιά δεμένα κότσο με ένα κορδόνι, όπως κάνουν οι παπάδες, μεγάλα νύχια αλλά και μια ήρεμη, απόκοσμη έκφραση.

Ετσι περιγράφουν τον Θεόφιλο όσοι τον γνώρισαν. Εναν πράο άνθρωπο που δεν έπινε, δεν κάπνιζε, απέφευγε τον κόσμο και δεν πήγαινε ποτέ σε καφενείο ή σε διασκεδάσεις αλλά ούτε και στην εκκλησία, παρ΄ ότι ζωγράφιζε εικόνες αγίων. Στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ού αιώνα όλα αυτά συγκεντρωμένα σε ένα πρόσωπο δεν μπορούσε παρά να συνθέτουν σκάνδαλο. Αλλά ειδικά στην περίπτωση του Θεόφιλου δημιουργούσαν εύκολο στόχο αποδοκιμασιών, χλευασμού, σκληρότητας. Εκείνος δεν γνώριζε ότι τα σύνεργα της ζωγραφικής, που έκρυβε στο σελάχι της φουστανέλας του, ήταν το μεγαλύτερο όπλο. Θα έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια και μόνο προς το τέλος της ζωής του κάποιοι θα τον αναγνώριζαν.

Και αρκετά χρόνια ακόμη για να δημιουργηθεί ο μύθος γύρω από το όνομά του. Η έκθεση που γίνεται σε λίγες μέρες, από τις 15 Σεπτεμβρίου, στο Μουσείο Μπενάκη με έργα του από τη συλλογή της Εμπορικής Τράπεζας, ξαναφέρνει τον Θεόφιλο Χατζημιχαήλ στο προσκήνιο. Είναι μια ευκαιρία γνωριμίας για τους νεότερους και μια αποτίμησή του στον 21ο αιώνα.




"Πρόσφυγες Ελληνίδες εκ της Αγχιάλλου της Βουλγαρίας", τις οποίες ο Θεόφιλος ζωγραφίζει (1928) κατά την παραμονή του στον Βόλο

Πένητας και πλάνης

Θεόφιλος του Γαβριήλ Κεφάλα και της Πηνελόπης. Γεννημένος στη Βαρειά της Μυτιλήνης το 1868 ή το 1873, ήταν το πρώτο παιδί από τα οκτώ της οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν τσαγκάρης, ο πάππος του όμως από την πλευρά της μητέρας, ο Κωνσταντής Ζωγράφος ή Χατζημιχαήλ, ήταν επιτυχημένος αγιογράφος αλλά δεν συμπαθούσε διόλου τον Θεόφιλο.

Γράμματα δεν έμαθε, πώς θα μπορούσε άλλωστε ένα παιδί βραδύγλωσσο και ζερβό (αριστερόχειρας) να διαπρέψει στο σχολείο... Μεταξύ 15 και 20 χρόνων- οι γνώμες διίστανται- έφυγε για τη Σμύρνη, όπου έζησε περί τα 15 χρόνια. Εκεί άρχισε να ζωγραφίζει αλλά έργα από αυτή την περίοδο δεν σώζονται, φαίνεται όμως ότι έκανε και μικροθελήματα στο Προξενείο- σε μια προσωπογραφία του έχει γράψει: «Θυροφύλαξ Προξενείου Σμύρνης».

Αναγκάζεται να φύγει από την πόλη ύστερα από επεισόδιο με τις τουρκικές αρχές και στη συνέχεια τον βρίσκουμε στη Θεσσαλία όπου θα παραμείνει περί τα 30 χρόνια. Καφενεία, ταβέρνες, μαγαζιά, σπίτια, ακόμη και οι παράγκες των προσφύγων, που εν τω μεταξύ φθάνουν από τη Μικρά Ασία, θα γεμίσουν με τις ζωγραφιές του. Λίγοι όμως αντιλαμβάνονται την αξία τους και ελάχιστα είναι τα χρήματα που κερδίζει.

Η «ανακάλυψη» του Θεόφιλου γίνεται πρώτα από τον ζωγράφο Γιώργο Γουναρόπουλο το 1925 ενώ στη συνέχεια γνωρίζεται με τον τεχνοκρίτη Στρατή Ελευθεριάδη (Τeriade), ο οποίος θα τον βοηθήσει λόγω και έργω. Λίγα χρόνια αργότερα όμως, το 1934, και ενώ δουλεύει παραγγελίες του Τeriade, θα αρρωστήσει, άγνωστο από τι, και θα πεθάνει μόνος στο σπιτάκι όπου έμενε. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο του Αγίου Παντελεήμονα αλλά ο τάφος του δεν υπάρχει πια.

Το 1976 το ελληνικό κράτος χαρακτήρισε ολόκληρο το έργο του Θεόφιλου ως «έργο ειδικής κρατικής προστασίας». Μια τιμή για τον «άνθρωπο-σύνδεσμο, τη ζωντανή παύλα που μας ενώνει με την πιο αυθεντική πλευρά του αγνοημένου εαυτού μας», όπως γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης.




«Σερβογύφτυσες Μάγισες» (1933) ονομάζει ο Θεόφιλος αυτό το έργο,το οποίο ανήκει στην ώριμη περίοδό του και το έχει ζωγραφίσει έναν χρόνο προτού πεθάνει

 Θεσσαλία

Δύο περίοδοι, η πρώτη στον Βόλο και στα γύρω χωριά και η δεύτε ρη στη γενέτειρά του τη Μυτιλήνη, ορίζουν κυρίως τη ζωή και το έργο του. Ο Τσαρούχης πιστεύει ότι η περίοδος της Θεσσαλίας περιλαμβάνει στις περισσότερες περιπτώσεις έργα που μοιάζουν σφιγμένα και δείχνουν την πίκρα αλλά και τον δισταγμό του ζωγράφου. «Και τίποτε να μην ξέραμε για τις φάρσες και τα χωρατά που έκαναν εις βάρος του οι χωριάτες στη Θεσσαλία, θα τα μαντεύαμε από την ειδική εκείνη απάθεια ορισμένων έργων του, τυπική περίπτωση υπερευαίσθητων καλλιτεχνών όταν κάτι τους εμποδίζει να πουν όλη τους την αλήθεια» γράφει.

Από τις εξαιρέσεις σίγουρα είναι οι τοιχογραφίες στο σπίτι του προστάτη του Γιάννη Κοντού στην Ανα κασιά του Ανω Βόλου, ένα από τα λίγα που σώζονται από την περίοδο αυτή, καθώς πολλά καταστράφηκαν από την πυρκαγιά του 1939 και από τους σεισμούς του 1955.

Με κάθε αφορμή πάντως, μια εθνική επέτειο ή τις Αποκριές, ο Θεόφιλος γινόταν Μεγαλέξανδρος! Πολλές είναι οι φωτογραφίες που τον απεικονίζουν ντυμένο σαν τον μακεδόνα στρατηλάτη, αλλά δεν έφθανε η μεταμφίεση μόνον. Εστηνε και θεατρικές παραστάσεις με τα παιδιά του σχολείου να παίζουν τους στρατιώτες του, προκαλώντας έτσι γέλια και πειράγματα, συχνά βάρβαρα.





Η Λάρισα και το ποτάμι της, ο Πηνειός, όπως τα είδε ο Θεόφιλος (1930) λίγο προτού φύγει για την πατρίδα του,τη Μυτιλήνη. Ενα από τα έργα του στα οποία αποδεικνύεται η εξαιρετική χρήση του χρώματος για την απόδοση του ελληνικού τοπίου

Μυτιλήνη
Εκεί στη Θεσσαλία όμως ο Θεόφιλος θα δείξει τα πρώτα δείγματα της ζωγραφικής τέχνης του και θα δημιουργήσει τους προσωπικούς εικονογραφικούς τύπους του. Και όταν γυρίσει στη Μυτιλήνη θα παρουσιάσει, πιο ήρεμος πια, την παλέτα των κατακτήσεών του: λιγότερο σχέδιο αλλά περισσότερο χρώμα, που θα αποτελούσε εν τέλει το βασικό προσόν της ζωγραφικής του.

Τέλος, η συνάντηση του Θεόφιλου με τον Τeriade το 1929 στη Μυτιλήνη θα σημάνει την πιο ολοκληρωμένη ζωγραφικά περίοδο του καλλιτέχνη. Γιατί είναι πρώτη φορά που νιώθει αναγνώριση, επιπλέον ο Τeriade θα του δώσει τα μέσα για να ζει και τα υλικά για να ζωγραφίζει.

Λαϊκός τεχνίτης, ζωγράφος, συνεχιστής της παράδοσης της βυζαντινής τέχνης, εκφραστής της ελληνικότητας, ένας απλός ναΐφ καλλιτέχνης. Πολλοί χαρακτηρισμοί έχουν δοθεί στον Θεόφιλο αλλά ο επισκέπτης της έκθεσης μπορεί να δώσει τον δικό του. Κατά τη διάρκειά της θα προβάλλεται το αφιέρωμα της εκπομπής «Παρασκήνιο» με τίτλο «2003- Θεόφιλος ξανά», σε σκηνοθεσία Λάκη Παπαστάθη.


Σοφός, τρελός, επαναστάτης



«Ο Θεόφιλος ανήκει στην αντίθετη παράταξη από αυτήν που ανήκουν οι δάσκαλοι, οι καθαρευουσιάνοι κι οι δημοτικιστές, οι ακαδημαϊκοί και οι μοντέρνοι, οι συντηρητικοί και οι εξ επαγγέλματος επαναστάτες.


Είναι από τη μεριά των σοφών και των τρελών, παρέα με τον Σολωμό, τον παγωμένοθερμότατο Κάλβο, τον Παπαδιαμάντη, τον αναρχικό και άκρως πειθαρχημένο Καβάφη, τον τρελό Χαλεπά και όλους αυτούς τους φυσικά επαναστατημένους Ελληνες, μα εξίσου φυσικά συντηρητικούς, τους Ελληνες των οποίων η ευλογημένη μεγαλομανία έσπασε τα κλουβιά του διδασκαλισμού».

Αυτά γράφει ο Γιάννης Τσαρούχης στην πρώτη έκδοση των έργων του Θεόφιλου, το 1967 (Εμπορική Τράπεζα).

Ορίζοντας αμέσως, όπως γίνεται φανερό, και τη δική του διάσταση από την ακαδημαϊκή ζωγραφική που εκφράστηκε στην Ελλάδα από τους γερμανοσπουδαγμένους έλληνες καλλιτέχνες. Στον αντίποδα αυτών, ο Θεόφιλος, μια ιδιόμορφη, ανεξάρτητη προσωπικότητα, έτσι κι αλλιώς δημιούργησε τη δική του μυθολογία στη ζωγραφική με εφόδια μόνον όσα η φύση τού παρείχε.

Ενας αυτοδίδακτος καλλιτέχνης που ζωγράφιζε επειδή μόνον αυτό ήξερεκαι προ πάντων αγαπούσενα κάνει, ένας δημιουργός που έκανε μεγάλη ζωγραφική χωρίς να ξέρει από ρεύματα, τάσεις, μέτρα και κανόνες.


ΜΑΡΙΝΑ ΛΑΜΠΡΑΚΗ-ΠΛΑΚΑ
Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης

«Η υπερβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς»

Κατ΄ αρχάς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για ναΐφ ζωγράφο.Εναν ασπούδαστο και άτεχνο καλλιτέχνη,ο οποίος όμως έχει ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία στο έργο του.Γιατί ο Θεόφιλος έκανε συνθέσεις με αξιοθαύμαστο τρόπο,είχε μια ισοτονική αρμονία στα έργα του και μετέφρασε χρωματικά την ελληνική ύπαιθρο με τρόπο που δεν κατόρθωσαν άλλοι ζωγράφοι.Για όλα αυτά τον εκτιμώ πολύ.Και δεν είναι περίεργο που τον λάτρεψε η γενιά του ΄30 αφού αυτός είχε υλοποιήσει τα ιδανικά της, χωρίς φυσικά να το ξέρει. Πρέπει όμως να κρατάμε τα πράγματα στο επίπεδό τους και να τοποθετούμε τους καλλιτέχνες στις σωστές τους διαστάσεις. Να σταματήσουμε να βλέπουμε τον Θεόφιλο δίπλα στον Παρθένη,στον Γύζη ή στον Μόραλη.Αυτό είναι λάθος.Ο Θεόφιλος είναι ο μόνος καλλιτέχνης του οποίου ολόκληρο το έργο έχει κηρυχθεί εθνική πολιτιστική κληρονομιά.Δεν είναι υπερβολή; Μπορείς να κηρύξεις ως πολιτιστική κληρονομιά κάποια έργα,όχι όμως τον καλλιτέχνη.Εκτός κι αν είναι ο Φειδίας. Ο Θεόφιλος ζωγράφιζε παντού,ακόμη και σε μαξιλαράκια.Κηρύσσεις τα μαξιλαράκια πολιτιστική κληρονομιά; Είναι και λίγο αστείο...

-Σήμερα πάντως,στη διεθνή αγορά τέχνης δεν θα είχε καμία θέση.Γιατί η αγορά αυτή κινείται με άλλα κριτήρια και νόμους. Κανείς Ελληνας δεν μπορεί να εισχωρήσει εκεί,ούτε καν οι δικοί μας μεγάλοι.Και ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις.Στις δημοπρασίες που γίνονται στο Λονδίνο τα ελληνικά έργα πάνε μόνο σε ελληνικά χέρια,ποτέ σε ξένους.



ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΟΡΟΓΚΑΣ
Ζωγράφος,ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ

«Χωρίς τύχη στην ξένη αγορά»

Πιστεύω ότι η αίγλη του Θεόφιλου δεν έχει σβήσει,ούτε έχει αμβλυνθεί το όνομά του στη συνείδηση των ανθρώπων.Κι αυτό γιατί το έργο του είναι γνήσιο.Υπάρχουν πολλοί ναΐφ ζωγράφοι αλλά αυτός ήταν ο εξέχων,ο προικισμένος τόσο ώστε να υπερβαίνει τους άλλους.Στα έργα του υπάρχει διαύγεια και φωτεινότητα ενώ πέρα και πίσω από την εικονογράφηση των θεμάτων του κατορθώνει να δημιουργεί,εμμέσως και πλαγίως και χωρίς ο ίδιος να το ξέρει,επιφάνειες με χρωματικές αρμονίες υψηλής ποιότητας.

Θυμάμαι στην Ανακασιά του Βόλου ένα έργο στο οποίο έχει ζωγραφίσει τον νοικοκύρη επάνω στο άλογό του να φεύγει για κάποιο ταξίδι. Υπάρχει τέτοια μεταφυσική ατμόσφαιρα σε αυτή τη σκηνή που νομίζεις ότι αυτός ο άνθρωπος βαδίζει προς άλλο κόσμο...

Παρ΄ όλα αυτά δεν θα είχε καμία τύχη στις ξένες αγορές.Εχω διαπιστώσει ότι η ζωγραφική αλλά και η ποίηση (εξαιρουμένου του Καβάφη που ξέφυγε από τα ελληνικά σύνορα) είναι τοπική τέχνη.Κάθε λαός δηλαδή εισπράττει ό,τι είναι οικείο γι΄ αυτόν,και νομίζω ότι η έντονη προσωπικότητα του Θεόφιλου με την ελληνικότητά του και το ελληνικό φως είναι ξένα πράγματα για τους υπερβόρειους...Οσον αφορά το εμπόριο της τέχνης,εκεί έχουν δημιουργηθεί ήδη οι κανόνες,έχουν γίνει οι συμφωνίες,δύσκολα μπορεί κανείς να διαπεράσει το σύστημα.

Μουσείο Μπενάκη (Κουμπάρη 1 και Βασιλίσσης Σοφίας,τηλ.


210 3671.000), «Θεόφιλος, έργα από τη συλλογή της Εμπορικής Τράπεζας».


Διάρκεια:


15 Σεπτεμβρίου ως 31 Οκτωβρίου.


http://www.tovima.gr

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Αβραάμ και Οδυσσέας: δυο πορείες ζωής.......



Διαβάζω_ λέμε τώρα_ αυτές τις μέρες για να ξαναδώσω το μάθημα Αρχαϊκό Έπος: Όμηρος, και μελετώντας την Οδύσσεια σκέφτηκα κάποιες ιδέες σχετικά με την βιβλική μυθολογία συγκεκριμμένα τον Αβραάμ. Πριν παραθέσω συνοπτικά τους πρώτους προβληματισμούς μου, πρέπει να πω ότι προσωπικά, και ως τώρα, δεν έχω πειστεί ότι η Παλαιά Διαθήκη μέχρι τα χρόνια της βασιλείας τουλάχιστον αναφέρεται εξ ολοκλήρου σε ιστορικά γεγονότα. Ίσως μετά να αλλάξω γνώμη.

Ο Cyrus Gordon μελέτησε τις σχέσεις Παλαιάς Διαθήκης και Ομήρου. Οι απόψεις του είναι συγκλονιστικές κατά την γνώμη μου. Από αυτόν παίρνω λοιπόν την ιδέα να συγκρίνω τους δυο κόσμους της Παλαιάς Διαθήκης και του Ομήρου, περιορίζοντας τους πρώτους προβληματισμούς σε δυο προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους πέραν των κειμένων που τους αναφέρουν και πέραν των λαών που τους θαύμαζαν στην αρχή. Ο Αβραάμ και ο Οδυσσέας δεν ανήκουν μόνο στους Έλληνες και στους Εβραίους (ως φυλή ακόμα) αλλά στον παγκόσμιο πια πολιτισμό. Αλλά πιο πολύ η πορεία ζωής του καθένα τους μπορεί να αποτελέσει και προσωπική πορεία στον κάθε άνθρωπο.
Ο Αβραάμ ξεκίνησε από την πόλη Ουρ της Χαλδαίας και πήγε με τον πατέρα του στο Χαρράν.

Εκεί παρεμβαίνει ένα όν στην αφήγηση. Θα λέγεται Θεός. Αυτός λοιπόν ο Θεός του ζητά να εγκαταλείπει το Χαρράν και να πάει στη χώρα Χαναάν. Του υπόσχεται μετά ότι θα δώσει τη γη Χαναάν σ' αυτόν και στους απογόνους του. Ο Αβραάμ λοιπόν φεύγει από την πατρική του γη, κατασκηνώνει σε μια δεύτερη, που τελικά αφήνει για να καταλήξει σε μια τρίτη. Εκεί θα πεθάνει. Στην πατρική γη δεν γυρνά ποτέ.(Γένεσις κεφ: 12, 17, 23, 25).

Ο Οδυσσέας έφυγε από την Ιθάκη για να πολεμήσει με τους υπόλοιπους Έλληνες στην Τροία. Και στο τέλος του πολέμου, γυρνά από εκεί που ξεκίνησε. Κατά σύμπτωση στο έπος συναντάμε επίσης μια θεϊκή μορφή να παρέμβει στην ζωή του Οδυσσέα. Πρόκειται για την Θεά Αθηνά. Μόνο που εδώ οι παρεμβάσεις της σκοπό έχουν να βοηθήσουν τον Οδυσσέα να φτάσει στον τόπο του. Η Αθηνά δεν αλλάζει τα σχέδια του Οδυσσέα, αλλά τον προστατεύει από τα εμπόδια που μπορεί να θέτουν το σχέδιο της επιστροφής του σε άλλη γραμμή.

Το θέμα μου λοιπόν κοιτάζοντας _και γράφοντας_ στα γρήγορα την μακροδιηγήση των δυο κειμένων, είναι να αποδείξω ότι υπάρχουν δυο μεγάλες πολιτισμικές διαφορές_ παρά τα πολλά κοινά_ μεταξύ του βιβλικού κόσμου και του αρχαίου ελληνικού. Οι διαφορετικές πορείες των δυο πρωταγωνιστών δεν μοιάζουν μεταξύ του η μια είναι ευθύγραμμη και η άλλη κυκλική. Η μια μένει ανοικτή για πάντα, για το αβέβαιο και η άλλη κλείνει_ μετά από πολλές αβεβαιότητες_ σε ένα ασφαλές τέλος.

Εννοείται ότι η ευθύγραμμή πορεία του Αβραάμ δέχτηκε διάφορες εξελίξεις και προσθέσεις σε αντίθεση με εκείνη του Οδυσσέα. Ο Αβραάμ χάραξε μια πορεία από την οποία απομακρύνθηκαν οι απόγονοί του. Μετά από πολλές ταλαιπωρίες αυτοί την ξαναβρήκαν την γη του πατριάρχη τους, και την μετέτρεψαν σε μια Ιθάκη. Ήρθε όμως άλλος απόγονος του Αβραάμ και είπε πάλι αφήστε πατέρα και μάνα και ακολουθήστε με. Η γή της επαγγελίας έγινε πάλι ένας δρόμος ανοιχτός στα έσχατα. Και αυτός ο Θεός απόγονος του Αβραάμ λέει η γη της επαγγελίας είναι η βασιλεία των ουρανών, η οποία εντέλει βρίσκεται μέσα μας..


http://ronibousaba.blogspot.com/

… Την ψυχή μου δεν μπορείς να μου την πάρεις»


«Γεννήθηκε καί μεγάλωσε στη Ρουμανία. Από μικρή ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Γι' αυτό καί ο πατέρας της την μάλωνε πολύ σκληρά: "Που ήσουν; Όλη μέρα στην εκκλησία πάς με τους παπάδες σου; Τί σου πρόσφερε ο Θεός;" Η ίδια δεν έλεγε τίποτα, μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Τη νύχτα προσευχόταν πολλές ώρες. Τα αδέλφια της της φώναζαν: "Τί σου δίνει ο Θεός; Τί μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου; Τί σου δίνει η πίστη σου;"...

Όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο, πήγε στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρό καί αφού την έφερε στο σπίτι την χτύπησε φρικτά. Για δεύτερη φορά έφυγε από το σπίτι, προκειμένου να δώσει τον εαυτό της στο Θεό, αλλά καί πάλι ο πατέρας της τη βρήκε, την χτύπησε, της έσχιζε το ράσο, της έβγαλε από το λαιμό το σταυρό καί της πήρε όλες τις εικόνες της. Τότε εκείνη του είπε: "Καλά, μου τα πήρες όλα, αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις".

Βλέποντας ο πατέρας της ότι δεν μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη ζωή, σε συνεννόηση με κάποιους γιατρούς τη στιγματίζουν με τη διάγνωση της ψυχασθένειας καί την αναγκάζουν να παίρνει ψυχοφάρμακα εφ ορού ζωής. Τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στο νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη σε κατάσταση αφασίας καί παραλυσίας. Έτσι βασανισμένη παρέδωσε το πνεύμα της σ' Εκείνον πού τόσο είχε αγαπήσει. Στόν τάφο της άρχισαν να γίνονται θαύματα».

Αναρωτιέσαι ίσως σε ποια αγία να ανήκει αυτός ο βίος; Ίσως να φέρνεις στο νου σου την αγία Βαρβάρα (έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Ειρήνη (έζησε τον 4ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Μαρκέλλα από τη Χίο (έζησε τον 15ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Χρυσή (έζησε τον 18ο μ.Χ. αιώνα). Κι όμως ο βίος πού διάβασες ανήκει σε μια νέα, πού "μαρτύρησε" για το Χριστό, τον 21ο αιώνα, στις 6 Απριλίου του 2004. Το όνομά της; Ντανιέλα. Η Ντανιέλα έδωσε την μαρτυρία της αγάπης της στο Χριστό, όχι μόνο στο σπίτι της, μα καί στο σχολειό της. «Βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και καθόταν τη -νύχτα καί έγραφε γι' αυτούς.

Ήταν πολύ καλή μαθήτρια, τόσο στό σχολείο, όσο καί στο πανεπιστήμιο. Όταν ήταν φοιτήτρια, περιποιούνταν μια παράλυτη γερόντισσα, πού την είχαν ξεχάσει όλοι. Την έπλενε, της έκανε τις αγορές, της τραγουδούσε, της διάβαζε κι έφερνε χαρά στην ψυχή της γερόντισσας. Στό σχολικό χορό, όταν τελείωσε το λύκειο, δεν ήθελε να πάει κι έλεγε στους συμμαθητές καί καθηγητές της: "Δεν μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, αλλά συγχωρέστε με, δεν μπορώ να έρθω στο τραπέζι". Μια φορά κάποιος την χτύπησε πολύ, αν καί ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε με σιωπή το ξύλο, γονάτισε καί φίλησε το πόδι πού με αγριότητα την είχε χτυπήσει».

Η Ντανιέλα ξεψύχησε τη Μ. Τρίτη του 2004. Ίσως μπορείς να θυμηθείς την κατάσταση πού επικρατούσε εκείνον τον καιρό στο σπίτι σας σε καθεστώς ελευθερίας. Μ. Τρίτη του 2004 ήταν, όταν η μεγάλη σου αδελφή, δευτεροετής τότε φοιτήτρια της Φιλοσοφικής, είχε φύγει από το σπίτι, γιατί είχαν κανονίσει με την παρέα της να περάσουν τις διακοπές του Πάσχα στο Εξωτερικό. Μάταια προσπαθούσε η μητέρα σου να τη βρει σε κάποιο από τα κινητά πού είχε, για να της αλλάξει την απόφαση.

Την χρονιά εκείνη, εσύ έκανες προετοιμασία για τις Πανελλήνιες καί σκεφτόσουν να μην παρακολουθείς τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας, για να προλάβεις να τελειώσεις εγκαίρως την ύλη. Καί πράγματι, κάποιες φορές δεν πήγες καθόλου στην εκκλησία, αλλά καί όσες φορές πήγες ήσουν αρκετά καθυστερημένη.

Τί θα σκεφτόταν άραγε η Ντανιέλα αν ζούσε ανάμεσά σας; Ασφαλώς θα πονούσε πολύ η "ψυχή της, γιατί κάποιοι νέοι αφήνουν τόσο εύκολα το Χριστό καί θα έχυνε πολλά δάκρυα μπροστά στον Εσταυρωμένο παρακαλώντας Τον να στηρίζει τα χριστιανικά νιάτα σε κάθε εποχή.

Άλλα κι εσύ καί οι άλλες νέες της εποχής σου, πώς θα νιώθατε αν γνωρίζατε ότι σε μια γειτονική χώρα τον 21ο αιώνα μια νέα παίρνει το στεφάνι του μάρτυρα για την πίστη της στο Χριστό;
Εκείνη ξενυχτούσε στην προσευχή κι εσύ μειώνεις τις ώρες της λατρείας;
Εκείνη αρνούνταν τη συμμετοχή στις κοσμικές συγκεντρώσεις του σχολείου κι εσύ τόσο αβασάνιστα συμβιβάζεις Χριστό καί κόσμο;
Εκείνη ξυλοκοπήθηκε για την αγάπη του Χριστού κι εσύ διστάζεις να ομολογήσεις καί να δώσεις Χριστό στο σπίτι ή στο σχολείο;

Τώρα πού γνώρισες τη σύγχρονη μάρτυρα από το Βουκουρέστι, πού ακούει στο όνομα Ντανιέλα, να την παρακαλείς να σε στηρίζει στον προσωπικό σου αγώνα καί να δυναμώνει την πίστη σου. Να θυμάσαι πάντα τα λόγια της: "Μου τα πήρες όλα, αλλά την ψυχή δέν μπορείς να μου την πάρεις".
Να είσαι σίγουρη ότι καί στην ελληνική γη υπάρχουν πολλές Ντανιέλες πού αγαπούν το Χριστό, πού καθημερινά Τον ομολογούν με την ζωή καί τα λόγια τους, πού αντιστέκονται στις προσκλήσεις καί προκλήσεις του κόσμου καί πού όταν οι περιστάσεις το απαιτούν καταθέτουν κι αυτές το προσωπικό τους μαρτύριο.


Βλ. άρθρο του Ιωάν Βλαντούκα στο περιοδικό ATITUDINI με τίτλο: «ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤ1ΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΝΤΑΝΙΕΛΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΚΟΎΡΕΣΤΙ».
Από το περιοδικό «Προς τη Νίκη» - Αύγουστος 2Ο1Ο

http://stratisandriotis.blogspot.com

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Γέροντας Παΐσιος: "Τα παιδιά και οι καραμέλες"...

Γέροντας Παΐσιος: "Τα παιδιά και οι καραμέλες"...
...
Εἶδα σήμερα ἕνα παιδάκι, σάν ἀγγελουδάκι ἦταν. «Ποῦ εἶναι τά φτερά σου;», τό ρώτησα. Δέν ἤξερε νά μοῦ πῆ!… Στό Καλύβι, ὅταν ἔρχεται ἡ ἄνοιξη καί ἀνθίζουν τά δένδρα, βάζω καραμέλες πάνω στά πουρνάρια, ποὺ εἶναι κοντά στήν πόρτα τοῦ φράχτη, καί λέω στά μικρά παιδιά ποὺ ἔρχονται ἐκεῖ: «Πηγαίνετε, παιδιά, νά κόψετε καραμέλες ἀπό τά πουρνάρια, γιατί, ἄν πιάση βροχή, θά λειώσουν καί θά πᾶνε χαμένες!». Μερικά ἔξυπνα παιδάκια καταλαβαίνουν ὅτι τίς ἔβαλα ἐγώ καί γελοῦν, ἄλλα πιστεύουν ὅτι φύτρωσαν, ἄλλα προβληματίζονται. Τά μικρά θέλουν καί λίγο λιακάδα…













- Βάζετε πολλές καραμέλες, Γέροντα;

- Ἔμ, πῶς! Τί νά κάνω; Ἐγώ καλά γλυκά δέν δίνω στούς μεγάλους· λουκούμια τούς δίνω. Όταν μοῦ φέρνουν καλά γλυκά, τά κρατῶ γιά τά παιδιά τῆς Σχολῆς.(1)  Νά, κι ἐδῶ χθές βράδυ φύτεψα καραμέλες καί σοκολατάκια καί σήμερα… ἄνθισαν! Τά εἴδατε; Ὁ καιρός ἦταν καλός, τό χῶμα ἦταν ἀφράτο, γιατί τό εἴχατε σκάψει καλά, καί ἀμέσως ἄνθισαν ! Νά δῆτε τί ἀνθόκηπο θά σᾶς κάνω ἐγώ! Δέν θά χρειάζεται νά ἀγοράζουμε καραμέλες καί σοκολατάκια γιά τά παιδιά. Τί; νά μήν ἔχουμε δική μας
παραγωγή; (2)

[1]Γιά τούς μαθητές τῆς Ἀθωνιάδος Σχολῆς.
[2]Ὁ Γέροντας εἶχε φυτέψει στό  φρεσκοσκαμμένο χῶμα καραμέλες καί σοκολατάκια καί εἶχε βάλει ἐπάνω τους ἀνθάκια ἀπό πασχαλιά, γιά νά φαίνωνται σάν ἀνθισμένα.


Λόγοι Δ΄, Οἰκογενειακή ζωή
Ἔκδοση Ἱ. Ἡσυχαστήριον
“Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος”


Γέροντας Παΐσιος 


.

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

«Μανούλα! Μανούλα!» και… η Ελισάβετ λιποθύμησε.............



Ζαρώνει σε μια γωνιά η κυρά Σοφία. Στυλώνει τ’ αυτιά της στα λόγια των τσανταρμάδων και της σφίγγεται η καρδιά. Μέσα σε σαρανταοκτώ ώρες θα εκτοπίζονταν όλοι οι γκιαούρηδες από τα Κιουπλιά. Για μια στιγμή το βλέμμα της καρφώνεται σ’ ένα γεφύρι που ήταν εκεί κοντά. Κάτι της φάνηκε ότι είδε κάτω απ’ αυτό. Μια διαίσθηση, μια ψυχική παρόρμηση τη σπρώχνει προς τα εκεί. Περιμένει να διαλυθεί ο κόσμος. Να φύγουν κι οι τσανταρμάδες. Κι έπειτα με μεγάλη προσοχή πλησιάζει στο γεφύρι και κατεβαίνει κάτω απ’ αυτό. Μένει άναυδη!
Εκεί βρισκόταν ξαπλωμένη η αγαπημένη της Ελισάβετ με τα μάτια κλειστά σαν πεθαμένη. Στο πρόσωπο, στα χέρια, στα πόδια έφερε μώλωπες, μελανιές και ξερά αίματα. Φαινόταν ότι είχε άγρια κακοποιηθεί.
Την αγκάλιασε με σπαραγμό η φτωχή μάνα. Ψαχούλεψε το σφυγμό της. Ευτυχώς χτυπούσε ακόμα. Ήταν ζωντανή. Ανέπνευσε με ανακούφιση.
Έβρεξε το πρόσωπό της με λίγο νερό, που έτρεχε στην άκρη του ποταμού. Η Ελισάβετ τρεμόπαιξε τα βλέφαρα, μα τα ξανάκλεισε πάλι. Δεν είχε καιρό για χάσιμο η γερόντισσα. Με όση δύναμη της έδωσε ο Θεός κι η μητρική στοργή της την έσυρε με προσοχή έξω από το γεφύρι.
Ένας συγχωριανός της Έλληνας φάνηκε να περνά από μακριά. Η γερόντισσα τον κάλεσε με μια δυνατή φωνή, που ήταν κραυγή ψυχής.
Εκείνος έτρεξε αμέσως κοντά της. Είδε τη σκηνή και δάκρυσε. Δεν χρειάστηκε να τον παρακαλέσει για να της συμπαρασταθεί. Ανασήκωσε τη μισολιπόθυμη κοπέλα και μαζί με τη μητέρα της τη μετέφεραν στο τούρκικο σπίτι.

Η τραγωδία της Ελισάβετ
Η καλοσύνη γεφυρώνει το χάσμα, που ανοίγει ο καταραμένος πόλεμος ανάμεσα στους ανθρώπους και κάνει τις ψυχές ν’ αγγίζουν η μια την άλλη σ’ οποιαδήποτε φυλή κι αν ανήκουν. Έτσι κι η καλόκαρδη και πονετική χανούμισσα άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της στη δύστυχη Ελισάβετ. Την περιποιήθηκε με μητρική στοργή ώσπου η κοπέλα συνήλθε και μπόρεσε να μιλήσει. Τότε κλαίγοντας τους αφηγήθηκε την τραγωδία της:
Επέστρεφε από το χωράφι, όταν ξαφνικά είδε να έρχονται προς το μέρος της δύο τσέτες. Η άγρια όψη τους, φανέρωνε τις διαθέσεις τους. Τρομαγμένη τάχυνε το βήμα της για να τους προσπεράσει. Εκείνοι όμως της έφραξαν το δρόμο. Σταμάτησε τρέμοντας η κοπέλα κι άρχισε να τους παρακαλεί κλαίγοντας να την αφήσουν να προχωρήσει. Αντί γι’ απάντηση οι αγριότουρκοι όρμησαν πάνω της και την ξυλοκόπησαν με μανία. Έπεσε κάτω αιμόφυρτη. Κι έτσι, καθώς ήταν σωστό πτώμα, τη βίασαν κι οι δύο με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Η κοπέλα, πριν να χάσει τις αισθήσεις της, πρόλαβε κι είδε τον Κωνσταντίνο νάρχεται τρέχοντας προς το μέρος της. «Μανούλα! Μανούλα!», ακούστηκε σπαραχτική η φωνή του. Μα έσβησε στον κρότο μιας πιστολιάς, που έριξε καταπάνω του ο ένας από τους δύο τσέτες. Την ίδια στιγμή η Ελισάβετ λιποθύμησε.
Όταν άρχισε να συνέρχεται ήταν νύχτα. Σκοτάδι πυκνό τριγύρω της. Πέρασε πολλή ώρα ώσπου να συνειδητοποιήσει την τραγική της κατάσταση. Προσπάθησε ν’ ανασηκωθεί, μα δεν το κατόρθωσε. Το κορμί της πονούσε φρικτά από τον ξυλοδαρμό. Ασφαλώς οι τσέτες θα την νόμισαν για πεθαμένη και δεν την αποτελείωσαν σφάζοντάς την. Έμεινε η δύστυχη όλη σχεδόν τη νύχτα σ’ αυτή τη θέση, σωστό ανθρώπινο κουρέλι. Και μόλις άρχισε ν’ αχνοφέγγει η αυγή, ανασηκώθηκε με δυσκολία και σύρθηκε κάτω από το γεφύρι για να κρυφτεί. Δεν είχε το κουράγιο να περπατήσει. Στη θέση αυτή ξανάχασε τις αισθήσεις της. Τον Κωνσταντίνο δεν τον ξαναείδε. Τον σκότωσαν οι κακούργοι. «Ποιός ξέρει πού πέταξαν το κορμάκι του», έλεγε και ξανάλεγε η πονεμένη μάνα ανάμεσα στους λυγμούς της. Μα όλοι, και το τούρκικο ζευγάρι ακόμα, θρήνησαν τον άδικο χαμό του αθώου αυτού παιδιού, που πέταξε η αγγελική ψυχή του στον ουρανό με τη λέξη «μανούλα» στο στόμα.

πηγή: Βασιλικής Ράλλη, «Ο Γολγοθάς του Ελληνισμού της Ανατολής – Αληθινές ιστορίες από την Καταστροφή, Στυλιανή Μιχαλοπούλου Η ορφανή προσφυγοπούλα μέσα στην λαίλαπα των διωγμών, Η απροσδόκητη συμφορά (μέρος) & Η τραγωδία της Ελισάβετ (ολόκληρη)», Εκδόσεις Άγιος Αρσένιος, α’ έκδοση, Μάϊος 2007, Ιερόν Ησυχαστήριον «Όσιος Αρσένιος ο Καππαδόκης», Βατοπαίδι Χαλκιδικής.


http://vatopaidi.wordpress.com

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Ο χρόνος και ο κόσμος της φθοράς – ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ


Η πιο φοβερή και η πιο ανεξιχνίαστη δύναμη στον κόσμο είναι ο Χρόνος, ο Καιρός. Καλά-καλά τι είναι αυτή η δύναμη δεν το ξέρει κανένας, κι όσοι θελήσανε να την προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Το μυστήριο του Χρόνου απόμεινε ακατανόητο, κι ας μας φαίνεται τόσο φυσικός αυτός ο Χρόνος. Τον ίδιο τον Χρόνο δε μπορούμε να τον καταλάβουμε τι είναι, αλλά τον νοιώθουμε μοναχά από την ενέργεια που κάνει, από τα σημάδια που αφήνει πάνω στην πλάση. Η μυστηριώδης πνοή του όλα τ’ αλλάζει. Δεν απομένει τίποτα σταθερό, ακόμα κι όσα φαίνονται σταθερά κι αιώνια.

Μια αδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει όλα τα πάντα, μέρα-νύχτα, κι αυτή την άπιαστη και κρυφή κίνηση δε μπορεί να τη σταματήσει καμμιά δύναμη. Τούτο το πράγμα που το λέμε Χρόνο, το έχουμε συνηθίσει, είμαστε έξοικειωμενοι μαζί του, αλλιώς θα μας έπιανε τρόμος, αν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε καλά τι είναι και τι κάνει. Όπως είπαμε, δουλεύει μέρα-νύχτα, αιώνες αιώνων, αδιάκοπα, βουβά, κρυφά, κι όλα τ’ αλλάζει με μία καταχθόνια δύναμη, άπιαστος, αόρατος, ανυπάκουος, τόσο, που να τον ξεχνά κανένας και να θαρρεί πως δεν υπάρχει, αυτός που είναι το μόνο πράγμα που υπάρχει και που δε μπορεί η διάνοιά μας, με κανέναν τρόπο, να καταλάβει πως κάποτε δεν θα υπάρχει, πως θα καταστραφεί, πως θα λείψει. Πως, αφού αυτό το «κάποτε» είναι ο ίδιος ο Χρόνος; Πώς μπορεί να φανταστεί κανένας πως κάποτε θα πάψει να υπάρχει αυτό το ίδιο το «κάποτε»;

Αν λείψει ο Χρόνος θα λείψουνε όλα τα πάντα. Αυτός τα γεννά, κι αυτός πάλι τα λυώνει, τα κάνει θρύψαλα, και τα εξαφανίζει. Γι αυτό οι αρχαίοι Έλληνες λέγανε στη Μυθολογία τους πώς ο Κρόνος, δηλαδή ο Χρόνος, έτρωγε τα παιδιά του. Γέννηση, μεγάλωμα, φθορά και θάνατος είναι τ ακατάπαυστα έργα του. Ενώ βρίσκεται γύρω μας, απάνω μας, μέσα μας, δεν τον νοιώθουμε ολότελα, αυτόν τον ακατανόητο άρχοντά μας, αυτόν πού είναι φίλος κ εχθρός μας, γιατί αυτός μάς φέρνει όλα τα καλά πού μάς χαροποιούνε, κι όλα τα κακά πού μάς πικραίνουνε.



Μάς δίνει τη γέννηση, τη γλυκειά λέξη της ζωής, τη χαρά της νιότης, τη δύναμη της αντρείας, μάς δωρίζει παιδιά, εγγόνια, έργα λαμπρά πού μάς ξεγελούνε, κάθε λογής ευχαρίστηση κι ανάπαψη. Και πάλι, ο ίδιος μάς δίνει τις στενοχώριες, τις θλίψεις, τους πόνους, τις αρρώστειες, το απίστευτο άλλαγμα και χάλασμα του κορμιού μας και των έργων, πού κοπιάσαμε να τα κάνουμε, και στο τέλος μας ποτίζει το φαρμάκι από το ίδιο ποτήρι πού μάς πότισε το γλυκό κρασί της χαράς, δίνοντάς μας τον θάνατο, σ εμάς και στους δικούς μας.

Ω! ποιός θα πιάσει αυτόν τον κλέφτη, που μέρα-νύχτα, χειμώνα καλοκαίρι, την ώρα που κοιμόμαστε και την ώρα που είμαστε ξυπνητοί, αδιάκοπα, χωρίς να σταματήσει μήτε όσο ανοιγοκλείνει το μάτι μας, τριγυρίζει παντού, ολόγυρά μας, μέσα μας, στο φως και στο σκοτάδι, μπαίνει σε κάθε μέρος, στον ουρανό που γυρίζουνε τ’ άστρα και στα καταχθόνια, σε κάθε στεριά και σε κάθε θάλασσα, σε κάθε τρύπα, σε κάθε ζωντανό κι άψυχο, σε κάθε αρμό του βράχου, σε κάθε καρδιά, κι όλα τα παλιώνει, τα τρίβει σαν τη μυλόπετρα, τα κάνει σκόνη· και πάλι από την άλλη μεριά ο ίδιος φτιάνει κάθε λογής κτίσμα και κάθε πλάσμα, κάθε κορμί, κάθε τι που υπάρχει σε τούτον τον κόσμο!

Όπως λοιπόν όλα τα πάντα, έτσι κι εμείς οι άνθρωποι είμαστε παίγνια στα χέρια αυτού του ακαταμάχητου γίγαντα, που είναι μαζί ευεργέτης μας και τύραννός μας. Και δεχόμαστε το ποτήρι που μας κερνά με το να χέρι του και που ναι γεμάτο γλυκό κρασί, και πίνουμε, και τ’ άλλο ποτήρι που κρατά στ’ άλλο χέρι του και που έχει μέσα το πικρό φαρμάκι. Τι είναι λοιπόν αυτό το σκληρό παιχνίδι πού παίζει μ’ εμάς αυτό το τέρας, που δεν έχει μήτε μορφή, μήτε φωνή, μήτε τίποτα απ’ ό,τι έχουνε όσα πλάσματα γεννά και σκοτώνει, και που το παίζει δίχως να γελά, μήτε να κλαίει, αδιάφορος κι ανέκφραστος, κρύος σαν φάντασμα, αυτός ο ίδιος που ανάβει τη φλόγα της ζωής;

Αλλοίμονο! Αυτή την άσπλαχνη μυλόπετρα που τ’ αλέθει όλα στον κόσμο, τη γιορτάζουμε κάθε πρωτοχρονιά, και τη φχαριστούμε για όσα μας έκανε πρίν, και για όσα θα μας κάνει ύστερα, για τα πολλά κακά που θα πάθουμε απ’ αυτή, κοντά στα λίγα καλά που θα μας φέρει και που θα μας τα πάρει βιαστικά. Εμείς είμαστε σαν τους δυστυχισμένους κατάδικους που καλοπιάνουνε τον δήμιό τους, σαν τους μονομάχους της Ρώμης που χαιρετούσανε τον Καίσαρα, πριν να σφάξει ο ένας τον άλλον, κράζοντάς του: «Χαίρε, ω Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούνε»! Έτσι, κ εμείς, χαιρετάμε τον καινούριο Χρόνο που θα μας πάει πιο κοντά στο στόμα του για να μας φάγει, και χοροπηδάμε και τραγουδάμε οι δύστυχοι, σαν τα σαλιγκάρια του Αισώπου, την ώρα που ψηνόντανε.

Τούτος ο υλικός κόσμος είναι το βασίλειο του Χρόνου, που τον κάνει ν’ ανθίζει και να μαραίνεται αδιάκοπα. Η φθορά είναι ο σκληρός νόμος που έβαλε απάνω του τούτος ο τύραννος. Μ’ αυτή την άσπαστη αλυσίδα βαστά και τον άνθρωπο, σκλάβο ανήμπορον κάτω από τα πόδια του.

Μόνο μία ελπίδα υπάρχει γι αυτόν, να γλυτώσει από τη φθορά: ο Χριστός, ο λυτρωτής, ο καθαιρέτης της φθοράς. Εκείνος που πάτησε τον θάνατο και που είπε: «ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται. Εγώ ειμι ο άρτος ο ζών, ο εκ του ουρανού καταβάς. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα»!

Ο απόστολος Παύλος, ο κλειδοκράτορας του μυστικού κόσμου, λέγει: «Η κτίσις υποτάχθηκε στη ματαιότητα, άθελά της, με την ελπίδα πως κι αυτή η κτίση θα λευτερωθεί από τη σκλαβιά της φθοράς, στην ελευθερία της δόξας των τέκνων του Θεού. Γιατί γνωρίζουμε, πως όλη η κτίση αναστενάζει και πονά μαζί μας ως τώρα. Κι όχι μοναχά η κτίση, αλλά κι εμείς οι ίδιοι που έχουμε το Άγιο Πνεύμα μέσα μας, αναστενάζουμε, περιμένοντας την υιοθεσία (δηλ. να γίνουμε τέκνα του Θεού), ήγουν να λυτρωθεί το σώμα μας από τη φθορά». Κι αλλού λέγει: «Αν κατοικεί μέσα σας το Πνεύμα Εκείνου που ανάστησε τον Ιησού, Αυτός που ανάστησε τον Χριστό από τους νεκρούς, θα ζωοποιήσει τα θνητά σώματά σας με το άγιον Πνεύμα, που κατοικεί μέσα σας».

Ναι. Μοναχά ο Χριστός, που είναι ο Λόγος του Πατρός και που πήρε απ Αυτόν κάθε εξουσία, θα δώσει την αφθαρσία στους αγαπημένους του, καταργώντας και τον χρόνο και τον τόπο της ύλης, από τον κόσμο της φθοράς. Να, τι λέγει ο άγιος Πέτρος γι αυτή την αλλαγή: «Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν η ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτή έργα κατακαήσεται».

Και στην Αποκάλυψη είναι γραμμένα τα παρακάτω λόγια για τον καινούριο κόσμο της παλιγγενεσίας: «Και νυξ ουκ έσται εκεί, και χρείαν ουκ έχουσι λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτιεί αυτούς, και βασιλεύσουσιν εις τους αιώνας των αιώνων».


http://vatopaidi.wordpress.com

O άθεος.....................


Ένας άθεος έκανε τη βόλτα του στο δάσος, θαυμάζοντας όλα αυτά που εκείνο το «ατύχημα της εξέλιξης” είχε δημιουργήσει.

-Τι καταπληκτικά δέντρα!

-Τι όμορφα ποτάμια!

-Τι απίστευτα ζώα!

…αναφωνούσε συνέχεια.

Ενώ περπατούσε κατά μήκος του ποταμού άκουγε ένα θόρυβο στους θάμνους πίσω του.

Γύρισε για να κοιτάξει.

Τότε είδε μία τεράστια αρκούδα να πηγαίνει προς την κατεύθυνσή του.

Τρομοκρατημένος, βάλθηκε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Κοίταξε πάνω από τον ώμο του και είδε ότι η αρκούδα ήταν πολύ κοντά.

Άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα!

Ήταν τόσος ο φόβος του, που του ήρθαν δάκρυα στα μάτια.

Εκείνη τη στιγμή σκόνταψε κι έπεσε κάτω αβοήθητος.

Κύλησε στο έδαφος και προσπάθησε να σηκωθεί.

…Μόνο που η αρκούδα ήταν ήδη από πάνω του, προσπαθώντας να τον ακινητοποιήσει με το ένα πόδι ενώ με το άλλο προσπαθούσε να τον χτυπήσει με δύναμη.

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο άθεος φώναξε:
- Θεέ μου!

Τότε ο χρόνος σταμάτησε.

Η αρκούδα δεν αντιδρούσε.

Το δάσος έπεσε σε σιωπή.

Μέχρι και το ποτάμι σταμάτησε να κυλά.

Ένα καθαρό φως εμφανίστηκε, στον ουρανό και μια φωνή ακούστηκε να λέει:

”Εσύ για χρόνια αρνιόσουν την ύπαρξή μου,

Έλεγες στους άλλους ότι Εγώ δεν υπήρχα, και απέδιδες τη δημιουργία σε “κάποιο κοσμικό ατύχημα”.

Περιμένεις τώρα να σε βοηθήσω εγώ να βγεις από αυτή την κατάσταση;

Πρέπει να περιμένω ότι θα μου έχεις πίστη;

O άθεος κοίταξε κατευθείαν στο φως και είπε:

Θα ήταν, πράγματι, υποκρισία από μέρους μου να ζητήσω, ξαφνικά, να μου συμπεριφερθείς σα να ήμουν χριστιανός.

Ίσως, όμως… να μπορούσες να κάνεις χριστιανή την αρκούδα…

Πολύ καλά!

είπε η φωνή.

Το φως εξαφανίστηκε.

Το ποτάμι άρχισε πάλι να κυλάει κι επέστρεψαν όλοι οι ήχοι του δάσους.

Και, τότε, η αρκούδα σήκωσε τα πόδια της, έκανε μια παύση, κατέβασε το κεφάλι και μίλησε:

Κύριε, ευλόγησε

Αυτό το γεύμα που πρόκειται τώρα να φάω.

Αμήν.


http://vatopaidi.wordpress.com

Η Σμύρνη μου όπως θα την θυμάμαι πάντα….....


“Bασιλοπούλα, ατίμητο ρουμπίνι στην Aνατολή και στο Aιγαίο πρώτη.

Ποιό όνομα προσφιλέστερο απ’ το όνομα της Σμύρνης

τόσο καλλίφθογγο και τόσο μοσχομυρισμένο!”

K. ΠAΛAMAΣ


ΠOY HΞEΠOPTIZE O KOΣMOΣ

ΣTA ΠPEBOΓIA (Περβόλια), εκειν’ την ημέρα, ούλα ήτανε καταπράσινα κι ανθισμένα κ’ ημοσκοβολούσ’ ο αγέρας. Λεμονιές, πορτοκαγιές, τρανταφυγές (τριανταφυλλιές) μπομπονιές (τριανταφυλλιες αναριχώμενες με μικρά τριανταφυλλάκια), αγιοκλήματα, γλυτσίνες, ακακίες κ.α. Eκει ήβρισκες μπόλικα πούλουδα και ωραία στέφανα του Mάη.

Tα πούλουδα τα ‘χανε οι πλεβολάρηδοι μέσα σε σκάφες. Aλλοι τα πουλούσανε, κι άλλοι τα χαρίζανε για το καλό. Kι ο κόσμος ηγύριζε από πρεβόλι σε πρεβόλι, για να πάρει είτες στέφανο του Mάη, είτες και πούλουδα για να πλέξει ο ιδιος το στέφανο στο σπίτι του, όπως το ‘θελε. Kαι τι πούλουδα δεν είχε! Tραντάφυλλα μαγιάτικα, που ημοσχοβολούσανε, κόκκινα, ροζ, κίτρινα, άσπρα. Mανιτιές (βιόλες) βυσσινιές, μωβ, πιτσιλωτές, άσπρες. Πασκαγές, γαρούφαλα μυρωδάτα κόκκινα, ροζ, άσπρα. Σύριγγα, βανίγια (βανίλλια) αγιόκλημα κ.α.

Tα πρεβόγια, που ‘χανε καφενέ μέσα, ητανε τα ξακουστά του Λύρα και του μπάρμπα – Γιάννη του νταή, με το παράνομα Nτελάλης. Tου Λύρα το πρεβόλι ήτανε γεμάτο τζανεριές (κορομηλιές). Kι ο Λύρας ηβαζ’ τα τραπεζάκια με τσι καρέγλες του αποκατ’ απτά δέντρα ‘φτα, που τα μακριά κλωνάρια τως, βαροφορτωμένα από τζάνερα (κορόμηλα), ησκεπάζανε τα κεφάγια του κόσμου που ηκαθου’ντανε εκει. Hπαρα’γγέλνανε το ρακί τως με τσι ωραίοι μεζέδες. Tο ρακί ητανε το σμυρνέϊκο πιοτό κι οχι το κρασί (η ρετσίνα), οπως εδώ. Kι οι μπεκρήδες ηαπλώνανε ελεύτερα το χέρι κ’ ηκόβανε τζάνερα κ’ ητρώανε. Aυτά, όμως, ητανε ακομα ά’γγουρα. Mα έτσι στυφόξυνα, ήτανε ο πιο μπεκρίδικος για το ρακι μεζες.

- Στη Σμύρνη τα τζάνερα τα τρώανε ά’γγουρα. Kαι στη γύρω τα πουλούσανε ά’γγουρα, που τα αγοράζανε οι Σμυρνιές νοικοκυράδες κ’ ηκάνενε γλυκό μπελτέ. Tα παιδιά τως ηάρεσε να τα τρώνε, να ξυνιζου’νται. Mα οι μαμάδες τα μαλώνανε να μη φάνε πολλά και τως πειράξει το στομάχι. Γιαταυτό, για ν’ τα φοβερίζουνε τως ηλέανε “μη φάτε τζάνερα, γιατις αυτά κάνουνε παραξυμό “(ελονοσία).

Στου Λύρα, ηπαίζανε τα παιχνίδια. Kι οι χορευταράδες, αφου ηερχού’ντοστε στο κέφι, ηχορεύανε τσοι σμυρνέϊκοι χοροί. Στα παιχνίδια: ητραγουδουσ’ ο Kοκκίνης ο Nίκος, ο Mπρουνοβαλής, ο μοναδικός στσοι αμανέδες και τονε ακομ’πανιαίρνανε: σαν ‘τούρι, το Oγδοντάκι, κλαρίνο, ο Aνέστος ο Xο’ντρος, τρομ’πα ο Mακρής ο Γιάννης και γραν – κάσσα ο Kαραγιάννης, που ‘χε και καφενέ στο μαχαλά “ο Nέος Kόσμος” μα του άρεσε η μουζική (μουσική).

Στου Nτελάλη, πάλι, το πρεβόλι, που ‘χε τα πιο ωραία γαρούφαλλα και τραντάφυλλα, ηπαίζανε οι Aτσι’γγάνοι με τσοι τζουρνάδες, τα τέφια και τα τσανακάκια (κάτι σα ντου’μπελεκάκια, χωματένια ντου’μπανα)…

Πηγή http://egolpio.wordpress.com/2010/08/22/smyrne-2/ 


http://vatopaidi.wordpress.com

Tο φουστάνι της Παναγίας

Tο φουστάνι της Παναγίας
- Παππούλη, πως να σωθώ;
- Να πιαστείς από το φουστάνι της Παναγίας. Δηλαδή, με απόλυτη εμπιστοσύνη, όπως αυτή που έχει ένα παιδάκι στη μάνα του.


Γέροντας Παΐσιος


Πηγή


.

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Το καθαρότερο πράγμα της δημιουργίας



Το καθαρότερο πράγμα της δημιουργίας
(ποίηση: Νικηφόρος Βρεττάκος)

Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι.
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου από χίλιες πληγές.
Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλω
δε θα τη βρεις ούτε στις Άλπεις, γιατί αυτό ο αγέρας
στριφογυρνά ως εκεί ψηλά και το χιόνι λερώνεται.
Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης.
Το τέλειο θαύμα, θα το βρεις μοναχά μες στον άνθρωπο:
λευκές επεκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινά
στο σύμπαν και υπερέχουν. Το πιο καθαρό
πράγμα λοιπόν της δημιουργίας δεν είναι το λυκόφως,
ούτε ο ουρανός που καθρεπτζεται μες στο ποτάμι, ούτε
ο ήλιος πάνω στης μηλιάς τ άνθη. Είναι η αγάπη.


.

Η Συγκλονιστική ιστορία της μοναχής την οποία ερωτεύτηκε ο… πασάς....




του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Ήταν μία κόρη ονομαζόμενη Μαρία. Ο πατέρας της ήταν χριστιανός καί εζήτει να την υπανδρεύσει’ εκείνη δεν ήθελε, θέλουσα να φυλάξει παρθενία. Την έβαλε σ’ ένα μοναστήρι γυναικείο καί την παρέδωκε της ηγουμένης να την έχει ως παιδί της. Καί αφού πέθανε ο πατήρ της, έγινε άλλος αφέντης στην χώρα εκείνη, όστις βγήκε μία ημέρα καί πήγε στο μοναστήρι οπού ήταν η Μαρία. Καί ευθύς οπού την είδε ο αφέντης, ετρώθη η καρδιά του έρωτα σατανικό καί γυρίζοντας στο σπίτι του έστειλε γράμματα στην ηγουμένη καί της έλεγε:

Αμέσως να μου στείλεις την Μαρία, διότι την είδα καί με είδε, με ηγάπησε καί την ηγάπησα. Διαβάζει το γράμμα η ηγουμένη, κράζει την Μαρία καί της λέγει: Παιδί μου, τί καλό είδες στον πασά καί τον κοίταξες με αγάπη; Κοίταξε τί μου γράφει εδώ! Λέγει η Μαρία: Εγώ δεν ηξεύρω τίποτε. Τον κοίταξα με άλλον σκοπό καί είπα: Άρα, Θεέ μου, ταύτη την δόξα οπού έχει εδώ τούτος ο πασάς, θα την έχει καί στον άλλον κόσμο; Καί αυτός με κοίταξε με διαβολικό σκοπό. Εγώ αν ήθελα υπανδρεία, με υπάνδρευε καί ο πατέρας μου καί έπαιρνα χριστιανό. Τότε γράφει η ηγουμένη στον πασά: Καλύτερα σου στέλνω το κεφάλι μου, παρά τη Μαρία. Στέλλει πάλιν ο πασάς καί λέγει της ηγουμένης: Ή να μου στείλεις τη Μαρία, ή έρχομαι και την παίρνω μόνος μου και καίω το μοναστήρι.

Το ήκουσε η Μαρία και λέγει της ηγουμένης: Όταν έλθουν οι απεσταλμένοι, στείλε τους στο κελλί μου και εγώ τους αποκρίνομαι. Ήλθαν οι απεσταλμένοι στο κελλί της Μαρίας, και τους ρώτησε τι θέλουν. Της είπαν εκείνοι: Μας έστειλε ο πασάς να σε πάρουμε, διότι είδε τα μάτια σου και τα ορέχθηκε. Τους είπε να περιμένουν να υπάγει στην εκκλησία. Τότε παίρνει ένα μαχαίρι και ένα πιάτο, και πηγαίνει στον Ιησού Χριστό εμπρός και λέγει: Κύριέ μου, μου έδωκες τα μάτια τα αισθητά διά να πηγαίνω στον καλό δρόμο, καί εγώ να πηγαίνω με το θέλημά μου στον κακό δεν είναι πρέπον. Καί επειδή αυτά τα αισθητά θα μου βγάλουν τα νοητά, ιδού οπού τα βγάνω διά την αγάπη σου, διά να φύγω από το βόρβορο της αμαρτίας. Καί ευθύς βάζει το μαχαίρι μέσα στο μάτι της καί το βγάνει στο πιάτο. Επήγε εμπρός καί στην Παναγία καί βγάζει καί το άλλο της μάτι καί τα βάνει μαζί.

Τότε τα στέλλει του πασά καί αφού τα είδε ο πασάς, γύρισε ευθύς ο σατανικός έρως σε κατάνυξη καί σηκώνεται ευθύς καί πηγαίνει στο μοναστήρι, καί παρακαλεί τις καλογραίας να υπάγουν να κάμουν δέηση στον Θεό, να γιατρευτεί η Μαρία. Πηγαίνουν πάραυτα όλες μαζί με τον πασά καί πέφτοντας κατά γης παρεκάλουν τον Κύριο καί την Θεοτόκο να δώσει το φως της Μαρίας. Εφάνη η Θεοτόκος τότε ως αστραπή στην Μαρία καί της λέγει: Χαίρε, Μαρία! Επειδή προτίμησες να βγάλεις τα μάτια σου γιά την αγάπη του Υιού καί την ιδική μου, ιδού πάλι έχε τα μάτια σου καί πλέον πειρασμός να μη σου συμβεί. Βλέποντας δε το θαύμα οι παρόντες εχάρησαν πολύ καί εδόξασαν τον Θεό καί την Παναγία. Έπειτα ο πασάς αφιέρωσε πολύ χρυσίο στο μοναστήρι καί επήρε συγχώρηση από τις καλογραίας καί αναχώρησε καί έκαμε καλά και εσώθη.

Ακούετε, αδελφοί μου, τί έκαμε η Μαρία με την δύναμη της Παναγίας; Δια τούτο πρέπει και ημείς να τιμούμε την Παναγία Θεοτόκο με έργα καλά.


http://dosambr.wordpress.com/

Έγινε κλέφτης, αλλά είχε πολλή ευλάβεια στη Θεοτόκο!.......




Διδαχές Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (μνήμη 24 Αυγούστου)

Να έχετε ευλάβεια σε όλους τους Αγίους της Εκκλησίας, και περισσότερο στη Δέσποινα Μαρία , διότι όλοι οι Άγιοι είναι δούλοι του Χριστού, η δε Θεοτόκος είναι Βασίλισσα του ουρανού και της γης, που παρακαλεί τον εύσπλαχνο Χριστό για τις αμαρτίες μας. Για τούτο πρέπει και εμείς να τιμούμε τη Δέσποινά μας με νηστείες και ελεημοσύνες.Ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Ιωάννης νικήθηκε και έγινε κλέφτης, έγινε και καπετάνιος σε 100 κλέφτες· αλλά είχε πολλήν ευλάβεια στη Θεοτόκο και κάθε πρωί και βράδυ έλεγε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Θέλοντας ο πανάγαθος Θεός να τον σώσει για την ευλάβεια που είχε στη Θεοτόκο, έστειλε ένα άγιο ασκητή, τον οποίον άμα είδαν οι κλέφτες τον έπιασαν. Τους λέει ο ασκητής: Σας παρακαλώ, να με πάτε στον καπετάνιο σας, διότι έχω να σας πω λόγο για το καλό σας. Τον πήγαν στον καπετάνιο και του λέει: Κράξε μου όλα τα παλληκάρια να έλθουν να σας πω ένα λόγο. Τους κράζει ο καπετάνιος και ήλθαν. Λέει ο ασκητής: Δεν έχεις άλλον; Έχω, λέει, ένα μάγειρο. Του λέει του ο ασκητής: Κράξε τον να έλθει. Και άμα ήλθε, δεν μπορούσε να δει τον ασκητή ο μάγειρος, αλλά γύριζε το πρόσωπό του σε άλλο μέρος. Τότε του λέει ο ασκητής: Εις το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού σε προστάζω να μου ειπείς ποιός είσαι και ποιός σε έστειλε και τί κάνεις εδώ που κάθεσαι; Αποκρίθηκε ο μάγειρος και λέει: “Εγώ είμαι ψεύτης και πάντοτε το ψέμα λέω, αλλά τώρα, επειδή με έδεσες με το όνομα του Χρίστου, δεν μπορώ παρά να ειπώ την αλήθεια. Εγώ λοιπόν είμαι διάβολος, και με έστειλε ο μεγαλύτερος μου να δουλεύω σε τούτον τον καπετάνιο και να τον φυλάω για να τον βρω καμίαν ημέρα που να μη διαβάζει τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, να τον βάλω στη κόλαση. Και έχω τώρα 14 χρόνια που τον φυλάω, και δεν βρήκα καμίαν ημέρα που να μη διαβάζει το «Άγγελος πρωτοστάτης». Τότε λέει ο ασκητής: Σε προστάζω στο όνομα της Αγίας Τριάδος να γίνεις άφαντος και πλέον να μη πειράξεις τους χριστιανούς. Και αμέσως έγινε άφαντος ο διάβολος σαν καπνός. Τότε δίδαξε ο ασκητής τους κλέφτες και άλλοι έγιναν καλόγηροι και άλλοι πανδρεύτηκαν και έκαμαν καλά έργα και σώθηκαν. Για τούτο σας συμβούλευα όλους, άνδρες και γυναίκες, να μάθετε το «Άγγελος πρωτοστάτης», να το λέτε στη προσευχή σας. Και αν θέλετε, να πάρετε το «Αμαρτωλών σωτηρία», που έχει 70 θαύματα της Θεοτόκου, από τα οποία σας είπα ένα για να καταλάβετε.

http://vatopaidi.wordpress.com

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Ό,τι συμβαίνει στη ζωή ...

Ό,τι μας συμβαίνει στη ζωή...
Ό,τι μας συμβαίνει στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο, δεν είναι μακριά από το μάτι του Θεού. Έτσι αν δείτε κάποιον να σας προσβάλει, να σας εξευτελίζει ή να σας βρίζει, μη θυμώσετε αμέσως μαζί του. Ψάξτε μέσα σας και θα βρείτε να φυτρώνει η τσουκνίδα της υπερηφάνειας. Ο Θεός λοιπόν μας στέλνει τους υβριστές μας για να μας κάνει προσεκτικούς ενδοσκόπους και να προλάβουμε το κακό που φυτρώνει και φουντώνει μέσα μας.


π. Μωυσής Αγιορείτης


Πηγή


.

Κατάσκοπος…τσέπης τα νέα κινητά....




Το τελευταίας τεχνολογίας «έξυπνο» κινητό σας, που με τόση χαρά και περηφάνια αγοράσατε, ακριβώς επειδή είναι έξυπνο, μπορεί να κάνει πράγματα που το προηγούμενο «χαζό» κινητό σας δεν μπορούσε: όπως π.χ. να διαθέτει εφαρμογές που αθόρυβα και εν αγνοία σας να σας παρακολουθούν και να στέλνουν διάφορα στοιχεία σας στην άλλη άκρη του κόσμου!

Η εταιρία Lookout Inc, που ειδικεύεται σε θέματα ασφάλειας κινητών, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία, έκανε ελέγχους σε σχεδόν 300.000 δωρεάν εφαρμογές που χρησιμοποιούνται είτε στα iPhone της Apple, είτε στις συσκευές που «τρέχουν» το λειτουργικό Android της Google.

Διαπίστωσε ότι πολλές από αυτές τις εφαρμογές κρυφά καταγράφουν διάφορα ευαίσθητα δεδομένα από τα τηλέφωνα των ανυποψίαστων χρηστών και τα στέλνουν σε τρίτους, συνήθως διάφορες εταιρίες μάρκετινγκ, ερευνών και διαφήμισης, χωρίς ο χρήστης να έχει δώσει καμία συγκατάθεση, ούτε καν να έχει συνείδηση του γεγονότος.

Το πρόβλημα μόλις τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό στις οργανώσεις που ασχολούνται με την προστασία του απορρήτου και της ιδιωτικής ζωής των πολιτών.

Τα στοιχεία (data) που στέλνονται, μπορεί να περιλαμβάνουν πλήρεις λεπτομέρειες για τις τηλεφωνικές επαφές των χρηστών, εικόνες τους, μηνύματα κειμένου, το ιστορικό αναζητήσεων στο διαδίκτυο κ.α.

Οι πληροφορίες αξιοποιούνται δεόντως από τις εταιρίες για να στείλουν στους χρήστες τις κατάλληλες με το προφίλ τους διαφημίσεις και γενικά για να μάθουν περισσότερα για τις συνήθειές τους. Φυσικά, τα στοιχεία θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και με πιο κακόβουλες προθέσεις από χάκερ ή άλλες υπηρεσίες.

Οι αποκαλύψεις της Lookout στο πλαίσιο της ετήσιας συνδιάσκεψης Black Hut των «λευκών» (ηθικών) χάκερ στο Λας Βέγκας- είναι ανησυχητικές, καθώς η εταιρία εκτιμά ότι περίπου μια στις τέσσερις (25%) εφαρμογές για τα iPhone και σχεδόν οι μισές (50%) εφαρμογές για τις συσκευές με Android έχουν τέτοιες δυνατότητες υποκλοπής.

Ο κώδικας λογισμικού που επιτρέπει κάτι τέτοιο, συνήθως γράφεται από τρίτους προγραμματιστές και εισάγεται στη συνέχεια στην εφαρμογή, με κύριο στόχο να επιτρέπει στην τελευταία να δείχνει επιλεγμένες διαφημίσεις και άλλα μηνύματα στον χρήστη.

Παράλληλα όμως, ο κώδικας μπορεί να «αναγκάζει» την εφαρμογή να συλλέγει διάφορα προσωπικά δεδομένα, σε σημείο που δεν το συνειδητοποιούν ούτε οι ίδιοι δημιουργοί της εφαρμογής. «Διαπιστώσαμε ότι όχι μόνο οι χρήστες, αλλά ούτε καν οι δημιουργοί δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει με τις εφαρμογές τους», δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Lookout Τζον Χέρινγκ. Το πρόβλημα εν μέρει έχει να κάνει με το ότι τα «έξυπνα» κινητά δεν προειδοποιούν τους χρήστες τους για τι γίνεται στο παρασκήνιο με τις εφαρμογές που «τρέχουν».
Η Google (δημιουργός του λειτουργικού συστήματος Android) συμβουλεύει τους κατόχους κινητών να εγκαθιστούν στη συσκευή τους μόνο εφαρμογές που εμπιστεύονται (όμως και σε αυτή την περίπτωση, δεν διασφαλίζεται ο χρήστης ότι δεν θα «διαρρέουν» προσωπικά στοιχεία του).

Έτσι, φαίνεται πως καθώς τα τηλέφωνα γίνονται σταδιακά υπολογιστές και διασυνδέονται στο Ίντερνετ, οι χρήστες ξανασυναντούν το γνώριμο πρόβλημα που, χρόνια, τώρα, έχουν αντιμετωπίσει στον κομπιούτερ τους με τα κάθε είδους «κατασκοπευτικά» λογισμικά (cookies, adware, spyware κ.α.).

πηγή: Εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», 6 Αυγούστου 2010




http://vatopaidi.wordpress.com

Τι πρέπει να γίνεται, όταν η ανώτερη λογική θέληση φαίνεται νικημένη....


Αν καμμία φορά σκεφθής ότι η λογική σου θέλησις δεν μπορεί να αντισταθή ποτέ καθόλου στην παράλογη επιθυμία και στους εχθρούς που σε πολεμούνε, επειδή και δεν αισθάνεσαι να έχης μία προθυμία ζωντανή εναντίον τους"συ όμως, να παραμείνης, αδελφέ μου, σταθερός και μην εγκαταλείψης τον πόλεμο, γιατί θα θεωρήσαι ως νικητής, εφόσον δεν βλέπης φανερά νικημένο τον εαυτό σου.

Διότι όπως η ανώτερη θέλησί μας δεν έχει ανάγκη από τις κατώτερες επιθυμίες, για να προσβάλλη τις πράξεις της, έτσι αν αυτή η ίδια δεν θέλη, δεν μπορεί να πιεσθή ποτέ και να νικηθή από αυτές με όσο σκληρό πόλεμο και αν της κάνουν.

Γιατί, ο Θεός χάρισε στη θέλησί μας τόση ελευθερία και δύναμι, ώστε και αν όλες οι αισθήσεις, και όλοι οι δαίμονες και όλος ο κόσμος μαζί οπλισθούν εναντίον της και την πολεμούν δυνατά, παρόλα αυτά, μπορεί η θέλησί μας με κάθε ελευθερία, να τα περιφρονήση και να θέλη εκείνο, που θέλει, ή να μη θέλη εκείνο, που δεν θέλει και όσες φορές θέλει και για το σκοπό εκείνο που της αρέσει καλύτερα.

Εάν δε και καμιά φορά οι νοητοί εχθροί και η παράλογή σου επιθυμία, τόσο δυνατά σε πολεμούνε και σε καταπιέζουν, ώστε αποδυναμωμένος, δεν μπορείς να κάνης εναντίον τους κανένα έργο πνευματικό για να βοηθηθής, σου λέω, να μη δειλιάσης ούτε σε αυτή την περίπτωσι, ούτε να ρίξης στη γη τα άρματα"αλλά χρησιμοποίησε αυτό το όχημα, εναντίον αυτών και λέγε προς τους εχθρούς"«δεν υποχωρώ από τον πόλεμο, δεν θα σάς αφήσω ούτε τώρα απλήγωτους». «Ο Κύριος είναι το φως και η σωτηρία μου, ποιόν θα φοβηθώ; Ο Κύριος το καταφύγιο της ζωής μου, από ποιόν θα πανικοβληθώ;» (Ψαλμ. 26,1). «Εγώ στο όνομά του θα εξουθενώσω τους εχθρούς μου» (Ψαλμ. 43,7)"και αν τώρα δυναμωθής, αλλά πάλι νικηθής, όπως γράφτηκε"«Όσο και αν συνασπίζεσθε, θα συντριβήτε"εξοπλισθήτε όσο θέλετε, πάλι θα συντριβήτε» (Ησ. 8,9).



Οπότε όπως κάνει εκείνος που έχει εναντίον του τον εχθρό και τον καταδυναστεύει"ο οποίος, μη μπορώντας να τον χτυπήση κατευθείαν, τον χτυπά πλάγια και δοκιμάζει να κάνη ένα πήδημα παραπίσω, για να μπορέση να τον πληγώση και κατ ευθείαν έτσι κάνε και συ"μάζεψε τους λογισμούς σου μέσα στον εαυτό σου και σκέψου ότι δεν έχεις καμμία δύναμι και έτσι καταφεύγοντας στο Θεό, που μπορεί τα πάντα, κάλεσέ τον με θερμή ελπίδα και δάκρυα, ενάντια στο πάθος που σε πολεμεί, λέγοντας"«Κύριε, βοήθησέ με"Θεέ μου, Θεέ μου, βοήθησέ με"Ιησού μου, βοήθησέ με"πολέμισε τους πολεμούντάς με"πάρε ασπίδα και όπλο και έλα βοήθησέ με» (Ψαλμ. 34,1). «Θεοτόκε Παρθένε, βοήθησέ με, για να μην αφήσω τον εχθρό να με νικήση».

Εάν δε το πάθος και ο εχθρός σου δίνη χρόνο, μπορείς ακόμη να βοηθήσης την αδυναμία της θελήσεώς σου κατά του πάθους, με τους στοχασμούς και αυτές τις ασκήσεις. Παραδείγματος χάριν, όταν εσύ πέσης σε καμία δυσκολία ή άλλη κάποια τιμωρία και η επιθυμία σου δεν μπορή ή δεν θέλη να την υπομείνη, βοήθησέ την με αυτά.

Α΄. Σκέψου, ότι η δοκιμασία αυτή που υποφέρεις, πρέπει να την πάθης άξια, γιατί εσύ έδωσες την αφορμή και με κάθε δίκαιο χρωστάς να υποφέρης εκείνην την πληγή, που εσύ με τα χέρια σου έδωσες στον εαυτό σου.

Β΄. Εάν εσύ δεν έχης στη δοκιμασία αυτή κανένα φταίξιμο, γύρισε τον λογισμό σου στα πολλά άλλα και μεγάλα σου σφάλματα και σκέψου, Πως γι αυτά δεν σου έδωσε ακόμη ο Θεός την τιμωρίαν που σου αρμόζει, αλλά ούτε εσύ τα σωφρόνισες καθώς πρέπει"οπότε η ευσπλαγχνία του Θεού σε ελέησε και για να μη βασανισθής αιώνια, σου έστειλε την προσωρινή αυτή δοκιμασία"και λοιπόν πρέπει να τη δεχθής με χαρά και ευχαριστία.

Γ. Σκέψου, ότι αν και πρόλαβες και έκανες αρκετό κανόνα για τα αμαρτήματά σου εκείνα με τα οποία λύπησες την μεγαλειότητα του Θεού (το οποίο δεν πρέπει ποτέ να σκεφθής)"σκέψου όμως Πως στην βασιλεία των ουρανών δεν μπαίνει κανείς άλλος, παρά μέσα από την στενή πύλη των δοκιμασιών και των θλίψεων. «Πρέπει να περάσουμε από πολλές θλίψεις για να μπούμε στην Βασιλεία του Θεού» (Πράξ. 14,21).

Δ΄. Ότι αν και συ μπορείς να μπής σε αυτή την βασιλεία μέσα από άλλο δρόμο, δηλαδή μέσα από την αγάπη του Θεού, όμως αυτό δεν πρέπει ούτε καν να το σκεφθής"επειδή και ο Υιος του Θεού με όλους του τους φίλους, μπήκε σε αυτή μέσα από αγκάθια και σταυρούς.

Ε. Σκέψου Πως αυτή η δοκιμασία που υποφέρεις, είναι κατά το θέλημα του Θεού (το οποίο πρέπει να σκέφτεσαι στην αρχή κάθε σου πράξεως και θλίψεως που θα σου συμβαίνη, όπως σου είπα πιο πριν, στο ι΄ και ια΄ κεφάλαιο, δηλαδή το να θέλης να γίνεται σε κάθε σου έργο και σε κάθε άλλο γεγονός το θέλημα του Θεού), ο οποίος για την αγάπη που σου έχει, ευχαριστιέται και χαίρεται να σε βλέπη να υποφέρης ως πιστός του και γενναίος πολεμιστής.



Λοιπόν και συ για να ανταποκριθής σε αυτή του την αγάπη, όσο είναι άδικη και βαριά η δοκιμασία που υποφέρεις, τόσο αγωνίσου να την υπομένης με ευχαριστία. Γιατί κάνοντας έτσι, φαίνεσαι Πως υπομένεις στην πράξι και αγαπάς και σε αυτά ακόμη τα σκληρότατα βασανιστήρια μόνον την θεία του θέλησι, για την οποία και κοντά στην οποία, κάθε τι πικρό φαίνεται γλυκό και κάθε άτακτο έχει τάξι και κανόνα τέλειο.

http://1myblog.pblogs.gr

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης..... ΛΟΓΟΙ ΔΙΔΑΧΗΣ........ Υπομονή!!!






Αχ, τι να σας πω τώρα. Να σας πω και αυτό, καίτοι αυτό είναι ένα απόρρητο της ζωής μου, αλλά για την αγάπη σας, να πούμε, γιατί κι εσείς ανηψάκια μου είσαστε, θα σας το πω.

Το έκζεμα το οποίο έχω, αυτήν την πληγή που έχω στο ποδάρι, τό 'χω από δεκαπέντε χρονών. Δοκίμασα διάφορα φάρμακα, τίποτε. Τώρα που πέρασε η ηλικία, τότες περισσότερο επιδεινώθη το πράγμα. Καθήμενος στο κρεβάτι, το ονομάζω το "κρεβάτι του πόνου" εγώ. Διότι να καθίσω όπως καθόσαστε εσείς, δεν μπορώ. Θα καθίσω λίγο, δεν μπορώ, κατεβαίνουν τα αίματα και πονάει περισσότερο η πληγή, ενώ έτσι, τρόπον τινά, αν βάλεις κι ένα μαξιλάρι και σηκώσεις λιγάκι το ποδάρι πιο ψηλά, κατεβαίνουν κάτω τα αίματα και ελαφρώνεται ο πόνος. Ε, τη νύχτα προσπαθώ έτσι να ελαφρώσω τον πόνο.

Αλλά καθήμενος εδώ μου δημιουργήθηκε και κύστη κόκκυγος. Όταν το σκέπτεσθε αυτό, είναι το πλέον φρικωδέστερο, να πούμε. Διότι είναι... πολύ πόνο! Πώς να καθίσεις , βρε παιδί μου; Πώς να καθίσεις; Στο κρεβάτι κάθεσαι, Θα καθίσεις λίγο έτσι, θα καθίσεις λιγάκι δεξιά, λιγάκι αριστερά. Υπομονή· γυρίζεις δεξιά. Δεξιά ο γλουτός εκεί σε πονάει, μετά από μισή ώρα σε πονάει, σε τσούζει, σε προειδοποιεί ότι θ' ανοίξει πληγή. Γυρίζεις αριστερά. Πάλι μισή ώρα που κάθεσαι αριστερά, πάλι σε τσούζει, σε πονάει, σε ειδοποιεί ότι θ' ανοίξει πληγή. Μα εδώ θ' ανοίξει πληγή, δεξιά θ' ανοίξει πληγή, αριστερά θ' ανοίξει πληγή, έτσι ανάσκελα που κάθεσαι πάλι πληγή προμηνύει· ε, τότες εγώ πώς να καθίσω; Δοκίμασα να καθίσω μπρούμυτα, μα μπρούμητα μπορείς να καθήσεις;

Υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, εωσότου μια φορά δεν άντεξα κι έπεσα σε απόγνωση! Μόνο που το σκέπτεσαι, η απόγνωση είναι φρίκη, είναι γεύση κολάσεως, γεύση γεένης, να πούμε. Σαν να έχω τώρα τούτα εδώ, πώς να περπατήσω, να πηδήξω να βγω απ' έξω, πώς να το κάνω να φύγω, πώς να βγω; Με κράτησε έξι έως εφτά λεπτά.

Μέσα στον πόνο, μέσα στην απόγνωση, μέσα στην απελπισία που βρισκόμουνα, στη συνοδεία μου δεν έλεγα τίποτες. Μια λεπτή φωνή άκουσα, σαν αύρα λεπτή, να πούμε, ότι: «Έτσι σε θέλει ο Θεός». Με αυτό έτσι σαν να πήρα μια βαθιά αναπνοή· ε, νάναι ευλογημένο, αφού με θέλει ο Θεός, νά 'ναι ευλογημένο· μα δώσ' μου και υπομονή, γιατί δεν αντέχω εγώ τώρα.

Τι να κάνω, να βγω έξω να κάνω εγχείρηση; Όλοι σου λένε, εγχείρηση να κάνεις, εγχείρηση να κάνεις. Πώς να βγω όμως; Εδώ θα μπω στο αυτοκίνητο, θα πάω, αλλά και στο αυτοκίνητο δεν σε τραντάζει; Σηκώνομαι απελπισμένος έτσι και πηγαίνω στο καντηλάκι της Παναγίας, και το καντηλάκι της Παναγίας κι αυτό θαυματουργό είναι· πήρα λίγο βαμβάκι κι έρχομαι στο δωμάτιο, αλοίβω το μέρος που είναι η κύστη κόκκυγος και δεξιά και αριστερά τους γλουτούς την πρώτη μέρα. Τη δεύτερη μέρα πάλι, την τρίτη μέρα άφαντα γινήκαν όλα. Εθαυματούργησε η Παναγία! Τώρα κάθομαι ώρες ολόκληρες, δεν με πονάει ούτε γλουτός ούτε κύστη κόκκυγος.

Και είναι σαν μια βεβαίωση, να πούμε, αυτά τα βιβλία του Γέροντος Ιωσήφ που λεν -και το πρώτο και το δικό σας και του Φιλοθεΐτη- υπομονή στας θλίψεις. Υπομονή. Σ' όλο το βιβλίο αναπτύσσεται, να πούμε, το ρητό «υπομονή στας θλίψεις». Και το παίρνει ο Γέροντάς σας και ο άλλος ο Ηγούμενος και το αναπτύσσει σε διάφορες λεπτομέρειες.

Ναι, αλλά η Σκέπη της Παναγίας πάντα υπάρχει, αλλά δεν τη βλέπουμε. Τότες τη βλέπουμε, όταν πρόκειται να πέσουμε μέσα στο χάος, στην άβυσσο. Όταν πρόκειται να πέσουμε, τότες βλέπουμε τη Σκέπη της Παναγίας που μας απαλλάσσει από το να πέσουμε σ' αυτήν την καταβόθρα, να πούμε.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά το κυριότερο όταν εσταμάτησε, την τρίτη μέρα που έφυγαν οι πόνοι όλοι, μια χαρά κυκλοφόρησε μέσα μου, σαν μια πληροφορία ότι ο Θεός από την πολλή Του αγάπη, την άμετρο αγάπη Του, την φανέρωσε στο να μου δώσει την πληγή κάτω στο ποδάρι. Και δεν χόρταινα να ευχαριστώ, να δοξάζω, να υμνολογώ, να ευγνωμονώ τον Θεό που μού 'δωσε την πληγή. Ως δείγμα της αγάπης Του μου 'δωσε την πληγή αυτή στο ποδάρι. Δεν χόρταινα, μέρα-νύχτα χαιρόμουνα και δοξολογούσα: «Η αγάπη Σου η μεγάλη σ' αυτό φανερώθηκε· μα πώς να Σε δοξολογήσω, μα πώς να Σ' ευχαριστήσω, μα πώς να πω. Η αγάπη Σου εμένα τον ελεεινό, την βρώμα, ο Θεός ο άπειρος, το Αιώνιον, το Ατελεύτητον, εμένα αγάπησες; Μα τι είδες σε μένανε; Δοξάζω την Δόξα, δοξάζω το Ελεήμον, το Οικτίρμον», έλεγα, τώρα δεν μπορώ να πω τέτοια ώρα, δεν μπορώ να πω όπως έλεγα τότες. Τρεις μέρες, μετά από τρεις μέρες σταμάτησε.

Γι' αυτό καλά είναι οι θλίψεις, καλά είναι τα βάσανα, καλά είναι οι στενοχώριες, ξέρει ο Θεός γιατί τις δίνει. Γιατί έτσι περισσότερο πλησιάζουμε στον Θεό, με τις θλίψεις, με τα βάσανα. «Κύριε, εν θλίψει εμνήσθημέν Σου», λέει (Ησ. 26,16). Με τις θλίψεις πλησιάζουμε. Ο Θεός μας αφαιρεί τις θλίψεις; «Ο φεύγων πειρασμόν επωφελή, φεύγει ζωήν αιώνιον», λέει. Έτσι είναι.

Γι' αυτό ο άνθρωπος να μην απελπίζεται, να μην έρχεται σε απόγνωση για τη μια αποτυχία. Διότι δεν γνωρίζεις ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Όταν το γνωρίσεις το θέλημα του Θεού, κάνεις υπομονή, αλλά το θέλημα του Θεού δεν είναι πάντοτε γλυκό, είναι και πικρό, είναι και πικρό! «Το ποτήριον, ου μη πίω αυτό;» λέει. «Δεν θα το πιω το ποτήρι, Πέτρο;» λέει. «Θα το πιω το ποτήρι», και τον ονόμασε και σατανά, «ύπαγε οπίσω μου, σατανά, το ποτήριον ο δέδωκε ο Πατήρ, ου μη πίω αυτό;» (Ιω. 18,11). Έτσι είναι. Ναι, αλλά διά μέσου του Σταυρού ήρθε η Ανάστασις. «Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω»· διά μέσου του Σταυρού.

Και ο άγιος Χρυσόστομος επαινεί τον Ιώβ όχι στον πρότερό του βίο, που ήταν ελεήμων. οικτίρμων, που ήταν φιλόξενος, που ήταν της προσευχής άνθρωπος, όχι. Την υπομονή που έκανε στη μεγάλη δοκιμασία που του παρεχώρησε ο Θεός, στον πειρασμό, στην ασθένειά του. Η ασθένεια αυτή έκζεμα ήταν, όλο το σώμα του τό 'ξυνε κι έβγαζε ιχώρα, πύον έβγαζε. Εκεί επαινεί περισσότερο ο άγιος Χρυσόστομος τον Ιώβ. Αλλά «την υπομονήν Ιώβ ηκούσατε» (Ιακ. 5,11).






Εγώ σας έχω πει ότι κάποτε με πλησίασε μια Γερόντισσα εκεί και λέει:

-Θέλω να εξομολογηθώ.

-Μα εγώ δεν εξομολογώ τους καλογήρους, θα εξομολογήσω καλογριές;

-Όχι, θέλω να πω τον λογισμό μου, λέει.

-Ε, πες τον λογισμό σου.

Αφού είπε κι εκείνη τα βάσανά της -γιατί πάντα βάσανα θα σου πει, δεν θα σου πει χαρές- λέει: «Είδα σαν ένα όραμα, ότι πάνω σ' ένα βουναλάκι καθόντουσαν οι Πατριάρχαι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Και λέω:

-Οι Πατριάρχαι είσαστε;

-Ναι, λένε, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.

-Νά 'ρθω κι εγώ εκεί;

-Έλα.

-Από πού νά 'ρθω;

-Να, από ΄κει, απ' τον δρόμο.

-Δεν βλέπω κανέναν δρόμο.

-Εκεί είναι, ψάξε να τον βρεις.

-Μα, δεν βλέπω δρόμο.

-Ψαξε, βρε ευλογημένη, ψάξε και θα τον βρεις.

-Μα, αυτός ο δρόμος είναι δεκαπέντε πόντους, πώς θα περάσω; Όλο αγριοπούρναρα και αγκάθια. Θα σχίσω τα φορέματά μου, θα ματώσω τα ποδάρια μου.

-Α, κι εμείς από 'κει περάσαμε και ήρθαμε εδώ πάνω.»

Το πράγμα θέλει να πει ότι διά μέσου των θλίψεων, δια μέσου των στενοχωριών, διά μέσου του αίματος, ο άνθρωπος θ' ανέβει στον ουρανό. Με αμεριμνία και με άνεση, με αυτοκίνητο δεν πάμε, πάτερ, στον Παράδεισο. Θα δώσεις αίμα, να πάρεις πνεύμα.






Έξω αυτή η Γερόντισσα, να πούμε, δεν αναφέρω τ' όνομά της. Καρκίνο, εγχειρήσεις, τούτο, εκείνο, αυτό κι όμως προσευχομένη είδε την Παναγία στο θρόνο της. «Περάστε οι όσιοι», λέει. Όλοι οι όσιοι πέρασαν μπροστά σαν παρέλαση, στην Παναγία. «Περάστε οι μεγαλομάρτυρες».

Αυτή καθότανε εκεί, Γερόντισσα ήταν, Ηγουμένη. Και στο τέλος πήγε, έβαλε μετάνοια φίλησε το χέρι της Παναγίας, ήταν ένα βελούδο! Και η Παναγία της είπε: «Υπομονή, υπομονή, υπομονή», και ξύπνησε, να πούμε. Δηλαδή αν θέλεις να είσαι μαθήτρια και μαθητής του Χριστού, θ' ανέβεις κι εσύ απάνω στο Σταυρό.

Απαλλαγή κανένας Άγιος δεν εζήτησε από τον Θεό. Υπομονή να χαρίσει. Αν κάνεις υπομονή θά 'χεις και λιγάκι μισθό, αν θά 'χεις απαλλαγή, δεν έχεις τίποτες, μισθό δεν έχεις.






Εγώ είχα μια ξαδέρφη, η οποία έπαθε το μυαλό της και υπέφερε, να πούμε. Περίπου μετά από είκοσι χρόνια πέθανε. Πιστεύσατέ με, την είδα μέσα στα τάγματα των αγγέλων· μαζί με τους αγγέλους υμνολογούσε την Αγία Τριάδα! Ακούτε; Λίγη υπομονή που έκανε στη λύπη, στη θλίψη. Δεν μπορούσε, είχε έτσι σαν μια παραλυσία και δεν μπορούσε ούτε τον εαυτό της να περιποιηθεί. Και εν τούτοις όμως την υπομονή που έκανε σ' αυτόν τον πειρασμό, που τον έδωσε ο Θεός βέβαια, και που την αξίωσε ο Θεός! Μέσα στα αγγελικά τάγματα, μέσα κι αυτή. Βρε, Βασιλική, λέω, τέτοια δόξα ηξιώθη! Υμνολογούσε μαζί με τους αγγέλους την Αγία Τριάδα.


http://www.myriobiblos.gr

8η Πανελλήνια Λαμπαδηδρομία Εθελοντών Αιμοδοτών

8η Πανελλήνια Λαμπαδηδρομία Εθελοντών Αιμοδοτών



Για 8η συνεχή χρονιά η "Φλόγα της Αγάπης" περιδιαβαίνει ολόκληρη τη χώρα, μεταλαμπαδεύοντας σε κάθε γωνιά το μήνυμα της Εθελοντικής Αιμοδοσίας, την αγάπη για το συνάνθρωπο και την αλληλεγγύη σε αυτούς που βρίσκονται σε ανάγκη.

Οι Σύλλογοι μέλη μας σε όλη την Ελλάδα ενεργοποιήθηκαν για την πραγματοποίηση της σημαντικότερης δράσης που δύναται να επικοινωνήσει το μήνυμά μας σε ακόμα περισσότερο κόσμο με στόχο την προσέλκυση περισσότερων εθελοντών Αιμοδοτών.

Η συμμετοχή του κόσμου στην πρώτη ημέρα της Λαμπαδηδρομίας και στην τελετή έναρξης ήταν σημαντική και σημαδιακή. Ο κόσμος αγάπησε και αγκάλιασε το θεσμό, φώναξε δυνατά την πίστη του στο μήνυμα που φέρει και ο απόηχος αυτής της τελετής θα διαρκέσει για πολύ ακόμα!

Αφετηρία ήταν ο Ιερός Ναός της Αγ. Τριάδας στην οδό Πειραιώς στο Γκάζι, το Σάββατο 7 Αυγούστου 2010, όπου άναψε η “Φλόγα της Αγάπης” για να την παραλάβει ως πρώτος Λαμπαδηδρόμος ο διεθνής καλαθοσφαιριστής και αθλητικογράφος, Γιώργος Λιμνιάτης. Κατόπιν τη μετέφερε με συνοδεία Ναυτοπροσκόπων στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, για να ανάψει το βωμό σε μια συγκινητική εκδήλωση με συμμετοχή εκπροσώπων των Ομοσπονδιών Θαλασσαιμικών Ελλάδος και Κύπρου, του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων, του Δ.Σ. της Τεχνόπολις, εκπροσώπων Συλλόγων Εθελοντών Αιμοδοτών από όλη την Ελλάδα και άλλων τοπικών παραγόντων.

Ο σκοπός της Λαμπαδηδρομίας ως θεσμού εξ αρχής ήταν να συμπαρασύρει όσο περισσότερο κόσμο βρει στο διάβα της και να στρέψει το ενδιαφέρον του κοινού στην Εθελοντική Αιμοδοσία.

Η λαμπαδηδρομία θα περάσει από πολλές περιοχές όλης της Ελλάδας μέχρι να λήξει στα Σέρβια στις 17 Σεπτεμβρίου.


Περισσότερες πληροφορίες: http://www.posea.gr, πρόγραμμα και χάρτης.

.

3ος Λαϊκός Αγώνας Ορεινού Δρόμου αφιερωμένος στα παιδιά με νεοπλασματική ασθένεια



Μονοπάτι: «ΑΡΚΑΔΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ»
3ος Λαϊκός Αγώνας Ορεινού Δρόμου
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010 ώρα 10,30 το πρωί στο ΒΑΛΤΕΣΙΝΙΚΟ ΑΡΚΑΔΙΑΣ κάτω από το σύνθημα «ANAτρέχω στην Αρκαδία»


Ο αγώνας περιλαμβάνει:

Δοκιμασία αντοχής και περιπέτειας στη βόρεια πλευρά του Μαινάλου της μαγευτικής Αρκαδίας στην κατεύθυνση Βαλτεσινίκο – Αγ. Τριάδα – Γριάς λιθάρι – Γκίνη ρέμα – Καραμάνου – Βαλτεσινίκο.

Οι δρομείς θα καλύψουν συνολικά απόσταση 10 χιλ. περίπου ακολουθώντας μία κυκλική διαδρομή στην καρδιά του Βαλτεσινιώτικου ελατοδάσους με αφετηρία και τερματισμό το χωριό. Θα κινηθούν μέσα από κατάφυτες βουνοπλαγιές, γραφικές κορυφογραμμές, καταδεκτικές ρεματιές με αιωνόβια έλατα, αιώνια μνημεία της ζωής και της φύσης, και θα ζήσουν μοναδικές στιγμές.

Ο αγώνας είναι ανοικτός για δηλώσεις συμμετοχής σε όλους, δρομείς και περιπατητές, εφ όσον το επιτρέπει η υγεία και η φυσική τους κατάσταση.

Ο φετινός αυτός λαϊκός αγώνας δρόμου ή απλού περιπάτου στα μονοπάτια των «Αρκάδων ποιμένων» είναι αφιερωμένος στα παιδιά με νεοπλασματική ασθένεια, που βρίσκουν στήριγμα στον ομώνυμο σύλλογο γονιών «ΦΛΟΓΑ», που θέλουμε να βοηθήσουμε και να υποστηρίξουμε.


Περισσότερα για τους όρους και δηλώσεις συμμετοχής στο http://anatrexo.gr/

.

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Παναγιά μου τι να κάνω; .....................- π. Εφραίμ ο Κατουνακιώτης




Σ' ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους, το γνωρίζετε, ιδιόρυθμο ήτανε. Είπε ο παπάς στον αγωγιάτη:

-Κύριε Δημήτριε, μου φέρνεις και μένα πέντε-δέκα φορτία ξύλα, να κάψω το χειμώνα;

-Θα σου φέρω, παπα-Εφραίμ.

Έφερε.

-Φερ' τα από 'δω.

-Όχι από 'κει, το ζώο φοβάται, Γέροντα.

-Φερ' τα από 'δω, ντε.

Μαλώσανε.

-Ασυγχώρητος.

Κι εσύ ακοινώνητος.

Έφυγε ο αγωγιάτης πήγε απάνω στο βουνό. Ο παπάς τώρα τι πρέπει να κάνει; Μπορεί να λειτουργήσει, να φέρει σε αδιαφορία, ότι εγώ είχα δίκιο; Όχι. Μπορεί να λειτουργήσει; Όχι. Τι να κάνει. Τώρα μάχονται δύο: «Καλά, αύριο που θά 'ρθει -γιατί ήτανε βραδάκι- αύριο που θά 'ρθει ο αγωγιάτης, του λέω ότι να με συγχωρέσει». Ο άλλος λέει: «Καλά, αν δεν έρθει ο αγωγιάτης αύριο κι έλαβε ένα τηλεγράφημα από τη γυναίκα του να πάει ότι το παιδί αρρώστησε, τι θα κάνεις;» Πάτερ, εδώ είναι ο θησαυρός του καλογήρου. Προσευχή.

-Παναγία μου, τι να κάνω; (Το Ιβήρων ήταν το μοναστήρι.)

-Παναγία Πορταΐτισσα, τι να κάνω, βοηθησέ με.

Κεραυνοβόλος έρχεται η πληροφορία, η έμπνευση, να πούμε, η παρουσία της Παναγίας.

Όλοι μας ξέρομε ότι τα μοναστήρια τα Αγιορείτικα, όταν βασιλεύει ο ήλιος κλείνουνε. Έχουν όμως κι ένα πορτάκι μικρό τόσο, που εν καιρώ, σπάνια το ανοίγουν αυτό. Ανάβει λοιπόν ο παπάς το φανάρι του, περνάει το πορτάκι κι ανεβαίνει απάνω στο βουνό.

-Καλησπέρα σας.

-Καλώς τον παπά.

-Ευλογημένε κύριε Δημήτρη, να με συγχωρέσεις.

-Θεός σχωρέσου. Συγχώρεσέ με κι εσύ.

Συγχωρεθήκανε και κατέβηκε κάτω ο παπάς πάλι και λειτούργησε την άλλη μέρα. Βλέπετε ότι σε κάθε περίπτωση επιβάλλεται η προσευχή. Δεν μπορείς εκείνη την ώρα τι να κάνεις, σαστίζεις δεν ξέρεις τι να κάνεις. «Παναγία μου, τι να κάνω;» Και σε βοηθάει η Παναγία. Δεν μπορείς, πάτερ, να λειτουργήσεις. «Μη τα αμαρτήματά μου κωλύσωσι ενθάδε παραγενέσθαι το Άγιόν Σου Πνεύμα». Πάτερ μου, λειτουργάμε, μεταλαμβάνομε, η χάρις κατέρχεται, αλλά «μη εις κρίμα ή εις κατάκριμα», το λέμε κι αυτό.

http://1myblog.pblogs.gr

15 Αυγούστου: Η Κοίμησις της Θεοτόκου


Η Κοίμησις της Θεοτόκου
15 Αυγούστου

Εν τη Γεννήσει, την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ού κατέλιπες Θεοτόκε, μετέστης προς την ζωήν, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαίς λυτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών.

.

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Ωφέλιμοι Λόγοι: Γέροντας Παΐσιος

Να προσέχουμε τους φίλους μας
Μια μέρα δύο φίλοι πήγαιναν βόλτα. Ο ένας είχε κουστούμι και ήταν καθαρός. Ο άλλος φορούσε παλιόρουχα και ήταν λερωμένος. Σε κάποιο σημείο συνάντησαν λάσπη. Τότε ο λερωμένος πήρε λάσπη και λέρωσε τον άλλο που ήταν καθαρός. Ο κακός άνθρωπος θέλει και οι ενάρετοι να γίνουν σαν κι αυτόν, δηλαδή κακοί. Γι' αυτό να προσέχετε στη ζωή σας και να διαλέγετε ως φίλους σας τους ενάρετους.


Γέροντας Παΐσιος

.

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Ωφέλιμοι Λόγοι: από το γεροντικό

Από το Γεροντικό

Ο αββάς Κασσιανός διηγήθηκε ότι ο αββάς Ιωάννης, ηγούμενος μεγάλου Κοινοβίου, επισκέφτηκε τον αββά Παΐσιο που ζούσε σαράντα χρόνια στην πιο μακρινή έρημο. Είχε μάλιστα πολλή αγάπη και θάρρος προς αυτόν.

Τον ρώτησε λοιπόν: "Τι κατόρθωσες ζώντας τόσον καιρό στην έρημο, όπου σπάνια σε ενοχλεί άνθρωπος;"
Εκείνος αποκρίθηκε: "Από τότε που έγινα μοναχός, ποτέ δε με είδε ο ήλιος να τρώω". Είπε τότε και ο αββάς Ιωάννης: "Ούτε εμένα να οργίζομαι".


Ευεργετινός, Τόμος Β΄, Υπόθεση ΙΣΤ΄(16), σελ. 143

από εδώ

.

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Η ανεξικακία, αρετή των πιστών

Πρώτα να παραδεχώμαστε τα σφάλματά μας και στη συνέχεια να συγχωρούμε τους άλλους. Το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο για να γίνεται σωστότερα (όποιος παραδέχεται βαθειά μέσα του τα αμαρτήματά του, γίνεται πιο σπλαχνικός στον συναμαρτωλό του).

Και ας μη συγχωρούμε μόνο στα λόγια, αλλά από καρδιάς. Μη σφάζουμε τον εαυτό μας με το να κρατούμε μέσα μας κακία.

Γιατί ποιος νομίζεις πως μπορεί να σε λυπήση τόσο θανάσιμα, όσο καταφέρνεις συ ο ίδιος, με το να έχης μέσα σου μνήμη της οργής και έτσι να φέρνης καταπάνω σου την καταδίκη του Θεού στην μέλλουσα κρίσι;...

Μη δικαιολογήσαι ότι σε έβρισε κάποιος, ή σε συκοφάντησε, ή σου έκαμε πολλά κακά. Όσα περισσότερα κακά αναφέρης ότι σου προξένησε, τόσο περισσότερο ευεργέτης τελικά σου γίνεται. Γιατί σου έδωσε αφορμή να ξεπλύνης τα δικά σου αμαρτήματα με την υπομονή και την ανεξικακία.


Γράφει: Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος 
 

Banners


Banner Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων
Ξεκινάμε μια προσπάθεια παρουσίασης Ορθόδοξων Ιστοχώρων και Ιστολογίων.
Αν δεν υπάρχει ο δικός σας, ζητάμε συγνώμη,
ενημερώστε μας και θα τον συμπεριλάβουμε.





Create your own banner at mybannermaker.com!
Πέρα από το άτομο
Make your own banner at MyBannerMaker.com!



Create your own banner at mybannermaker.com!
Make your own banner at MyBannerMaker.com!















(υπό κατασκευή)


Τα banner μας
Αντιγράψτε τον κώδικα στη δική σας σελίδα
για να εμφανιστούν τα banner μας.
Ειδοποιήστε μας για να συμπεριλάβουμε και το δικό σας.