AHDONI: Δήμητρα Κόντου: Το ευώδες άνθος της υπομονής.............

AHDONI: Δήμητρα Κόντου: Το ευώδες άνθος της υπομονής.............

Η μάννα γή, δίνει τον φιλοξενούμενόν της στην αγκαλιά του ουρανου.
Σήμερα ευγνωμόνως χαιρετώ την ξενοδόχο γή μου, που τόσα χρόνια στοργικά κρατούσε στους κόλπους της το ξενιτεμένο παιδί του Πατέρα. Ω τρανή μου στιγμή και ημέρα! που νοσταλγικά τόσα χρόνια σε καρτερούσα! Ηλθες!
Σήμερα ‘εαρ μυρίζει. Ήλθε η αιώνια παντοτεινή μου Άνοιξη. Διαλύθηκαν τα μαύρα σύννεφα της βαρυχειμωνιάς, σταμάτησαν οι παγωνιές και τ΄αγριοκαίρια.

Ανέτειλεν ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.Σήμερα το σκότος έγινε φώς.Η σιωπή μου σάλπιγγα δοξολογίας, η ανημπόρια μου δύναμη. ”Χαράς τα πάντα πεπλήρωται!Έφθασα στο σπίτι μου.

* Έχω μέσα μου το φρόνημα και την πληροφορία ότι τα 30 χρόνια της ασθενείας μου έτσι τα βάδισα.

* Θεός μου και σταυρός μου το ίδιο. Το ένα γλυκύτερο του άλλου. Και για αυτό ποτέ δε ζήτησα να μου το πάρη.

* Δεν δοκίμασα τη γεύση της πικρίας του πόνου.

* Δεν με προβλημάτισε και δεν μου δημιούργησε στενοχώρια και ποτέ δεν αισθάνθηκα άρρωστη μόνο.

* Δεν έσυρα το βήμα απλώς υπομονετικά, τούτο κα θόλου δεν μου άρεσε. Την ήθελα χαρούμενη και έτσι και την βάδισα την πορεία μου. Ένα γλέντι, ένα πανη­γύρι, ένα χαρούμενο τρέξιμο μέσα στην ακινησία μου.

* Δεν ένιωσα ποτέ τον Θεό μακρυά μου. Μου ήταν ο γλυκύτατός μου και ο δικός μου Πατέρας! Ποτέ μόνη μου δεν περπάτησα την πονεμένη και τραχεία πορεία μου… Πάντα στην αγκαλιά Του, στα γόνατά Του, στις χούφτες Του τις Πατρικές! Έτσι ένιωθα.

* Ποτέ δεν είδα το γιατρό, το Νοσοκομείο με εχθρικό μάτι. Ποτέ δεν αντιστάθηκα σε ότι μου ζητήθηκε να κάνω από φάρμακα και εξετάσεις, έστω και αν αυτό στοίχιζε.

* Μετά γλυκύτητος και ηδονής αγκάλιασα και καταφίλησα τα οδυνηρά μου μηχανήματα που εν πολλοίς και πολλάκις η ιατρική χρησιμοποίησε επάνω μου.

* Ποτέ δεν βαρέθηκα το κρεββάτι μου. Μου γλύκαινε όλο μου το είναι. Με σεβασμό, δέος και ευγνωμοσύνη το αγκάλιασα και το καταφίλησα.

* Σαν μια ιερή διακονία ανέλαβα να φέρω εις πέρας την ασθένειά μου. Ήμουν ο ασθενής και ο διακονών αυτή! Πάντα μέσα μου ο παύλειος λόγος: «την διακονίαν σου πληροφόρησον».

* Την κράτησα σαν κόσμημα πολύτιμο σφιχτά στα δυο μου χέρια. Με πότισε μεθυστικό κρασί, με γέμισε χαρά, ευτυχία, ηδονή, καύχημα. Μου έγινε πηγή ευ­γνωμοσύνης, ευχαριστίας, δοξολογίας… Με έκανε νο σταλγό και κράχτη της αιωνιότητος!

* Η ως τώρα πορεία μου στη γη έχει έντονο το αίσθημα του εξορίστου, του διαβάτη, της ξενητειάς. Πόδια στη γη, αλλά μάτια, καρδιά, νους τραβηγμένα ψηλά… Με έλυωσε το αγνάντεμα. σαν το απογεγαλακτισμένο πρόβατο κάρφωσα τα μάτια στη γλυκειά Πατρίδα….

* Ποτέ δεν αισθάνθηκα την ημέρα μου να μου είναι βαρετή και ατέλειωτη. Όλα γύρω γιορτινά, όλα ανα στάσιμα, όλα καινούργια. Όλα μιλούν, όλα γελούν, όλα πανηγυρίζουν. Τίποτα το ίδιο, τίποτα το παλαιό, το κουραστικό, το στατικό. Ορίζοντας ανοιχτός, ουρανός και γη συμπλέκονται.

* Η άπειρη αγάπη Του με φύλαξε από επιθυμίες. Δεν έβαλα μέσα στην ψυχή μου καμιά επιθυμία της γης. Με ελέησε και με ευσπλαχνίσθη. Μονάχα οπίσω Του εκολλήθη η ψυχή μου. Με όλους τους τρόπους έδειξε την αγάπη Του επάνω μου. Ναι, πέρα για πέρα ταιριάζει να το πω. «επλεόνασας επ’ εμέ την μεγαλωσύνην Σου».

* Τίποτα δεν έκανα στη ζωή μου για να αρέσει στο Θεό, και Αυτός με χόρτασε με όλη Του την αγάπη και τις ευλογίες και τα αγαθά Του!

* Τίποτα δεν είχα να σου δώσω στην ζωή μου και δεν του έδωσα. ένα μόνο είχα και αυτό ολόκαρδα του το έδωσα. το χαρούμενο Ναι μου!

* Χόρτασε το πετσί μου πόνο και πολλές φορές έ κλαψα και σε αθυμία έπεσα, αλλά απηλλαγμένα της πικρίας…, στο βάθος στάλαζαν γλυκασμοί….

* Το σώμα μου δεν το αγάπησα και ούτε του χαρίστηκα εν ονόματι της ανημπορίας του. Του έδωσα τό σο όσο του έπρεπε για να συντηρηθή. Το διακόνησα με σεβασμό σαν άρρωστο, και αυτό που είχε ανάγκη του το έδωσα. Τα στερήθηκα όλα, ακόμα και τα απαραίτητα. Αλλοιώτικη πορεία από τούτη δεν γνώρισα. Γύρισα από ασθενοφόρο σε ασθενοφόρο, και από Νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από κρεβάτι σε κρεβάτι και από χέρια σε χέρια…. Ποτέ δεν εκπληρώθηκε το θέλημά μου. Το θέλω μου την κάθε στιγμή μου το τεμάχιζε η μυασθένεια. Είμαι διαπαντός κάτω από τη δική της την εξουσία. Σαν ένα καθεστώς τυραννικό επάνω μου, μου στέρησε και την παραμικρή ανάπαυση….

Όμως σε τίποτα δεν με δυσκόλεψε να τρέξω. Όλη μου την ζωή την ένιωσα ένα τρέξιμο. Πόσο μου αρέσει να τρέχω!!

* Δεν θέλησα να περιορισθώ μονάχα μέσα στην ανημπόρια μου και αυτή να είμαι μόνο. Θέλω και κάτι ακόμα και κάτι πιο πάνω από αυτή.

* Μια πορεία 30 χρόνων σαν νάναι 30 μονάχα λεπτών έτσι αισθάνομαι. Πορεία μεστή χαρμοσύνης και γλυκασμών. Ευλογητός, ευλογητός ο Θεός για τούτη την ευτυχία…

* Αυτή η κλητή και αγία ημέρα του 1965 εορτή εορτών, και πανήγυρις πανηγύρεων….
Χαρήτε αδέλφια την τρανή γιορτή! Ανάσταση είναι και η ψυχή δεν νιώθει τώρα μοναχή, καθώς εχτές προχθές και πρώτα….
Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται. Χαρήτε αδέλφια και ελάτε μαζί τη δόξα να γευθούμε, μέσα στην αγκαλιά του Πατέρα θα ξεκουρασθούμε!

Δόξα Σοι Κύριε, δόξα σοι. Προσκυνώ την αγαθό τητά Σου την ανεκδιήγητον. Υμνώ την αγαθότητά Σου την ανεξιχνίαστον. Ευχαριστώ και δοξολογώ το αμέτρητόν Σου έλεος ότι μυρίων κολάσεων και τιμωριών ούσα άξια ελεείς και ευεργετείς με.

.